لغتنامه دهخدا
زمم . [ زَ م َ ] (ع ص ، اِ) مقابل . یقال : وجهی زمم بیته ؛ ای تجاهه ؛ روی من مواجه خانه ٔ اوست . || قریب : داری من داره زمم ، او داری زمم داره ؛ خانه ٔ من نزدیک خانه ٔ اوست . (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد)(از آنندراج ). || امر هم زمم ؛ ای قصد متوسط معتدل ا