لغت‌نامه دهخدا
رکیدن . [ رَ دَ ] (مص ) خود بخود سخن گفتن از روی قهر و غضب . (برهان ) (از شرفنامه ٔ منیری ) (از آنندراج ) (از غیاث اللغات ). رکیدن که سروری به معنی زکیدن آورده تصحیف است از زکیدن چه امروز هم زک و زار معمول است چون لغتی اتباعی ، سروری در رکید می آورد و از شاهنامه نیز شاهد می آ
