سبز طشتلغتنامه دهخداسبز طشت . [ س َ طَ ] (ص مرکب ) بمعنی سبزخوان است که کنایه از آسمان باشد. (برهان ) (آنندراج ) : زاده ٔ خاطر بیار کز دل شب زاد صبح کرد در این سبز طشت خایه ٔ زرین غراب . خاقانی .چندین هزار جرعه که این سبز طشت راست <br