شافعی

šāfe'i

معنی

۱. یکی از مذاهب چهارگانۀ اهل سنت.
۲. ویژگی کسی که از این مذهب پیروی می‌کند؛ پیرو مذهب شافعی؛ شافعیه.

جست‌وجوی دقیق

شافعی

لغت‌نامه دهخدا

شافعی . [ ف ِ ] (اِخ ) احمدبن محمد حکیم . طبیب معاصر. او راست : «بلاغ الامنیة بالحصول الصحیته » در صفت بیماریها و طرق پیشگیری آنها. (معجم المطبوعات ).

شافعی

لغت‌نامه دهخدا

شافعی . [ ف ِ ] (اِخ ) احمدبن محمد، ملقب به نجم الدین ، معروف به تمولی . رجوع به احمدبن محمد شود.

شافعی

شافعی . [ ف ِ ] (اِخ ) الدکتور محمدبک . از اطبای مصری معاصر که بریاست دانشکده ٔ پزشکی نیز رسید و کتبی در علم طب تألیف کرد. از آنجمله است : 1 - احسن الاغراض فی التشخیص و معالجة الامراض . 2 - الدررالغوال فی مع

شافعی

لغت‌نامه دهخدا

شافعی . [ ف ِ ] (اِخ ) نام و نسب : محمدبن ادریس بن عباس بن عثمان بن شافعبن سائب بن عبیدبن یزیدبن هاشم بن عبدالمطلب بن عبدمناف قرشی مطلبی ، مکنی به ابوعبداﷲ. و این هاشم که در نسب شافعی است نیای پیامبر یعنی هاشم بن مناف نیست بلکه برادرزاده ٔ اوست نسب وی از دو سو به عبدمناف میرس

شافعی

لغت‌نامه دهخدا

شافعی . [ ف ِ ] (ص نسبی ) پیرو مذهب شافعی . ج ، شافعیه و شوافعة؛ یقال «رجل شافعی و مذهب شافعی و رجال شوافعة». (اقرب الموارد). رجوع به شافعیة و شافعی (محمدبن ادریس ) شود : از شافعی و مالکی و قول حنیفی جستیم ز مختار جهانداور رهبر.<p class="au

جست‌وجوی هم‌آوا

شافه

لغت‌نامه دهخدا

شافه . [ ف ِه ] (ع ص ) تشنه و عطشان . (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (آنندراج ).

سوفچه

لغت‌نامه دهخدا

سوفچه . [ چ َ / چ ِ ] (اِ) شوشه ٔ زر. (آنندراج ). شوشه ٔ زر و سیم . || ریزه ٔ زر. (آنندراج ) (ناظم الاطباء) : به یکی لقمه که از خون تو خورد آن مسکین به یکی سوفچه زرش بفروشی تو کنون . منجیک

سوفة

لغت‌نامه دهخدا

سوفة. [ ف َ ] (ع اِ) زمین یا زمین میان ریگ و درشتی . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).

سیافة

لغت‌نامه دهخدا

سیافة.[ س َی ْ یا ف َ ] (ع اِ) ج ِ سیاف . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || کسانی که قلعه ٔ ایشان شمشیر ایشان است . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).

شآفة

لغت‌نامه دهخدا

شآفة. [ ش َ ف َ ] (ع مص ) به خشم آوردن . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (از متن اللغة). || بیرون آمدن ریش در پای . || ریش شدن ناخن پای . (از اقرب الموارد) (منتهی الارب ). || ترس از رسیدن چشم زخم . || ترس از راه نمودن کسی را که خوش آیند نباشد دیگری را. (از اقرب الموارد) (از

جست‌وجوی مشابه

شافعیه

لغت‌نامه دهخدا

شافعیه . [ ف ِ عی ی َ ] (اِخ ) نام ناحیتی است در عراق از ایالت دیوانیه . (از معجم البلدان ).

شافعیه

لغت‌نامه دهخدا

شافعیه .[ ف ِ عی ی َ ] (اِخ ) شافعیان پیروان مذهب شافعی . پیروان امام شافعی . یکی از پنج فرقه ٔ اصحاب حدیث . (بیان الادیان ). مذهب شافعی از بغداد و مصر، مراکز عمده ٔ تعلیم امام شافعی ، نشر یافت و در قرون سوم و چهارم هجری پیروان بسیاری پیدا کرد، هر چند در بغداد که مرکزاهل رأی

شافعیه

فرهنگ فارسی عمید

= شافعی

علوان شافعی

لغت‌نامه دهخدا

علوان شافعی . [ ع َل ْ ن ِ ف ِ ] (اِخ ) علی بن عطیةبن حسن بن محمدبن حداد هیتی حموی شاذلی . رجوع به علوان حموی شود.

علی شافعی

لغت‌نامه دهخدا

علی شافعی . [ ع َ ی ِ ف ِ ] (اِخ ) ابن عبدالرحمان بن محمدبن محمدبن اسماعیل شلقامی قاهری شافعی . ملقب به نورالدین و مکنی به ابوالحسن . رجوع به علی قاهری شود.