شش

šeš

معنی

عدد ۶؛ بعد از پنج.
⟨ شش‌و‌بش:
۱. در بازی نرد، نشستن یک طاس با شش خال و طاس دیگر با پنج خال.
۲. [مجاز] فرورفتن در فکر و خیال و بهت و حیرت.
⟨ شش‌وپنج:
۱. در بازی نرد، شش‌و‌بش.
۲. [مجاز] قمار.
۳. [مجاز] هرچیزی که در معرض تلف باشد؛ شش‌پنج.

مترادف

جگرسفید، ریه

جست‌وجوی دقیق

شش

لغت‌نامه دهخدا

شش . [ ش ُ ] (اِ) ریه و سل و یکی از احشای محتوی در سینه ٔ انسان و دیگر حیوانات که آلت عمده ای است مر عمل تنفس را و قدمای از اطبا آن را بادزن و مروحه ٔ دل می دانستند. (ناظم الاطباء). نام عضوی است درون سینه که به هندی پهیپرا گویند. (غیاث اللغات ). چیزی است سفید و به سرخی مایل ،

شش

فرهنگ فارسی عمید

عدد ۶؛ بعد از پنج.&lang; شش‌و‌بش:۱. در بازی نرد، نشستن یک طاس با شش خال و طاس دیگر با پنج خال.۲. [مجاز] فرورفتن در فکر و خیال و بهت و حیرت.&lang; شش‌وپنج:۱. در بازی نرد، شش‌و‌بش.۲. [مجاز] قمار.۳. [مجاز] هرچیزی که در معرض تلف باشد؛ شش‌پنج.

شش

فرهنگ فارسی عمید

هریک از دو اندام اسفنج‌مانندی که درون سینه و در دو طرف قلب جا دارد؛ ریه؛ جگر سفید.

شش

لغت‌نامه دهخدا

شش . [ ش َ / ش ِ ] (عدد، ص ، اِ) صفت توصیفی عددی ؛ دو دفعه سه . (ناظم الاطباء). عدد پس از پنج و پیش از هفت . ست . سته . نماینده ٔ آن در ارقام هندیه «6» است و در حساب جُمَّل نماینده ٔ آن «و» باشد قدما آن را به

شش

دیکشنری فارسی به عربی

ريت , ستة

جست‌وجوی هم‌آوا

سس پنیر

cheese sauce

واژه‌های مصوب فرهنگستان

هریک از انواع سس‌های سفید طعم‌دارشده با پنیر که عمدتاً برای پوشش دادن برخی از غذاها مانند نی‌رشته یا ماهی، به کار می‌رود

بُرشگر شش‌بازه

six-base cutter,six-base-pair cutter

واژه‌های مصوب فرهنگستان

زی‌مایه‌ای برشگر که یک توالی شش‌نوکلئوتیدی خاص را شناسایی می‌کند و برش می‌دهد نیز: شش‌بُر six-cutter

سس پیاله‌ای

dipping sauce, dip

واژه‌های مصوب فرهنگستان

هریک از انواع چاشنی‌هایی که ویژة غذاهای انگشتی و نان‌ها و برگک سیب‌زمینی و سبزیجات است و در ظروف دهان‌گشاد و کاسه‌مانند عرضه می‌شود تا بتوان خوراک را مستقیماَ و به‌هنگام صرف غذا در آن غوطه‌ور یا به آن آغشته کرد

شش‌بُر

six-cutter

واژه‌های مصوب فرهنگستان

← بُرشگر شش‌بازه

آکورد سه‌شش

six-three chord

واژه‌های مصوب فرهنگستان

← آکورد شش

جست‌وجوی مشابه

ششگاو

لغت‌نامه دهخدا

ششگاو. [ ش ِ ] (اِخ ) شجگاو. (از یادداشت مؤلف ). رجوع به شجگاو و تاریخ بیهقی چ ادیب ص 433 شود.

ششارستان

لغت‌نامه دهخدا

ششارستان . [ ش ِ رِ ] (اِخ ) دهی از دهستان املش بخش رودسر شهرستان لاهیجان . آب آن از چشمه سار است . سکنه ٔ آن 160 تن و محصول آنجا لبنیات است . در تابستان عموم سکنه برای تعلیف گله های خود به ییلاق سمام می روند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج <spa

ششبندان

لغت‌نامه دهخدا

ششبندان . [ ش َ / ش ِ ب َ ] (اِ مرکب ) درخت تاک صحرایی که به تازی کرمةالسوداء و به شیرازی سیاه دارو گویند. (ناظم الاطباء). درخت تاک صحرایی که مانند عشقه بر درختها پیچد. (از آنندراج ) (از برهان ). کرمةالسوداء. سیاه دارو. (از ذخیره ٔ خوارزمشاهی

ششت

لغت‌نامه دهخدا

ششت . [ ش ُ ] (ص ) پست و دون و فرومایه و پلید. || ناگوار. || کریه و زشت . || رسوا. || قبیح و بد. (ناظم الاطباء).اما این معنی و معانی قبلی کلمه مخصوص این فرهنگ است و در فرهنگهای دیگر که در دسترس بود، دیده نشده .

ششگانه

لغت‌نامه دهخدا

ششگانه . [ ش َ / ش ِ ن َ / ن ِ ] (ص نسبی ) مسدس .- جهات ششگانه ؛ شمال و جنوب و بالا و پایین و پیش و پس . (از یادداشت مؤلف ).

جست‌وجوی هم‌آغاز

ششگاو

لغت‌نامه دهخدا

ششگاو. [ ش ِ ] (اِخ ) شجگاو. (از یادداشت مؤلف ). رجوع به شجگاو و تاریخ بیهقی چ ادیب ص 433 شود.

شش جهتی

لغت‌نامه دهخدا

شش جهتی . [ ش َ / ش ِ ج َ هََ ] (ص نسبی ) هر چیزی که دارای شش سطح باشد. || کثیرالاضلاع مسدس . (ناظم الاطباء). رجوع به شش پهلو شود.

شش چوب

لغت‌نامه دهخدا

شش چوب . [ ش َ / ش ِ ] (اِ مرکب ) مبال اردو. مستراح موقت که در اردوها از چوب سازند. مستراحهای چوبین قابل حمل در اردوها. (یادداشت مؤلف ).

ششلول بند

لغت‌نامه دهخدا

ششلول بند. [ ش َ / ش ِ ب َ ] (نف مرکب ) آنکه ششلول به کمر بندد. (فرهنگ فارسی معین ). || کنایه از قلدر و زورگوست . نظیر قداره بند و چاقوکش .

شش لو

لغت‌نامه دهخدا

شش لو. [ ش َ / ش ِ ] (اِ مرکب ) (اصطلاح قمار) مرکب از «شش » فارسی و «لو»ی پسوند نسبت ترکی . در اصطلاح قمار ورقی که دارای شش خال است . ورق بازی که شش خال دارد. (یادداشت مؤلف ).

جست‌وجوی هم‌قافیه

درخشش

لغت‌نامه دهخدا

درخشش . [ دُ / دَ / دِ رَ ش ِ ] (اِمص ) عمل درخشیدن . اسم از درخشیدن . درخشندگی . روشنی . رونق . تابداری . (ناظم الاطباء). پرتوافکنی . روشنی دهی : میان بزرگان درخشش مراست چو بخ

دوشش

لغت‌نامه دهخدا

دوشش . [ دُ ش ِ ] (عدد مرکب ) دوبار شش . دو ضربدر شش . دوازده . (شرفنامه ٔ منیری ). || (اصطلاح نرد) به معنی داو دوازده که در بازی نرد می باشد. (آنندراج ) (غیاث ). داوی است در بازی نرد (پچیس )که حریف دوازده آورد و بازی را برد و آن را بهار هم گویند و بهار در اصل باره بوده به مع

دوشش

لغت‌نامه دهخدا

دوشش . [ ش ِ ] (اِمص ) اسم مصدر دوشیدن که کمتر استعمال دارد. (از یادداشت مؤلف ): تحلب ؛ دوشش دادن . (تاج المصادر بیهقی ). رجوع به دوشیدن شود.

پور شش

لغت‌نامه دهخدا

پور شش . [ رِ ش ُ ] (اِخ ) نام مردی خیاط در شعر مولوی و سبب نامگذاری آنکه در وجه تسمیه ٔ شش نوشته اند که چون شش با آدمی باید یعنی نفس در آن داخل میشود و از آن خارج میگردد و چون مروحه دائماً بادپیمائی میکند چنانکه مروحه ٔ قلب نیز بهمین سبب او را میگویند وآن خیاط بیهوده گو و با

خراشش

لغت‌نامه دهخدا

خراشش .[ خ َ ش ِ ] (اِمص ) عمل خراشیدن . (از ناظم الاطباء).

ترجمه مقاله