شطاح

šattāh

معنی

۱. گستاخ؛ بی‌شرم.
۲. (تصوف) کسی که شطحیات می‌گوید.

مترادف

بیپروا، بیحیا، جری، کفرگو، گستاخ

جست‌وجوی دقیق

شطاح

لغت‌نامه دهخدا

شطاح . [ ش َطْ طا ] (ع ص ) گستاخ و فحاش و بیشرم . (از فرهنگ فارسی معین ) (ناظم الاطباء). || شهوت پرست . (ناظم الاطباء). || کسی که شطحیات گوید. (فرهنگ فارسی معین ).

شطاح

فرهنگ فارسی عمید

۱. گستاخ؛ بی‌شرم.۲. (تصوف) کسی که شطحیات می‌گوید.

شطاح

واژه‌نامه آزاد

شِطاْح (shetah) در گویش گنابادی یعنی خونگرم ، اجتماعی ، پُرْ پُز ، بسیار زیبا، خنده رو، خوشگل ، خوش اندام ، خوش لباس ، مهربان و جذاب

جست‌وجوی هم‌آوا

شتاه

شتاه . [ ش ِ ] (اِ) مصحف شناه . شنا. آشنا. (حاشیه ٔ برهان چ معین ). به معنی شناه است . (اوبهی ). شنا که آب ورزی و شناوری باشد. (از برهان ) (انجمن آرا). شناه . || (ص ) آب ورز. شناکننده . (ناظم الاطباء).

شطاحی

لغت‌نامه دهخدا

شطاحی . [ ش َطْ طا ](حامص ) بیشرمی و گستاخی و بی ادبی و شوخی . (ناظم الاطباء). بیحیایی و شوخی . (غیاث اللغات ) (آنندراج ). || بزبان آوردن سخنان خلاف شرع . (ناظم الاطباء). || شطحیات گفتن . (از فرهنگ فارسی معین ) (ناظم الاطباء). رجوع به شطح و شطحات و شطحیات شود.

شطاة

لغت‌نامه دهخدا

شطاة. [ ش َ ] (اِخ ) دهی است به مصر و شطوی منسوب بدان است . (منتهی الارب ).

شطاة

لغت‌نامه دهخدا

شطاة. [ ش َ ] (اِخ ) نام یکی از اقرباء مقوقس که به دست عمروبن عاص مسلمان شد و به شهادت رسید و در جایی که سپس به نام او مشهور گشت (نزدیک دمیاط به مصر) مدفون شد و ثیاب شطویه منسوب بدانجاست . (یادداشت مؤلف ). رجوع به شطو (دهی است ...) و شطویة شود.

شطیاءة

لغت‌نامه دهخدا

شطیاءة. [ ش َ ی َءَ ] (ع مص ) سست شدن در رای خود و تباه عقل گردیدن . (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).

جست‌وجوی مشابه

شطاحی

لغت‌نامه دهخدا

شیخ شطاح

لغت‌نامه دهخدا

شیخ شطاح . [ ش َ خ ِ ش َطْ طا ] (اِخ ) لقبی است روزبهان مصری را. رجوع به روزبهان شود.

جست‌وجوی متن

روزبهان

فرهنگ نام‌ها

(تلفظ: ruzbehān) (= روزبه) ، ← روزبه ؛ (در اعلام) نام شیخ شطاح عارف بزرگ قرن ششم .

بیحیا

فرهنگ مترادف و متضاد

بیآزرم، بیادب، بیشرم، پررو، جسور، چشمدریده، دریده، رسوا، شطاح، شوخ، شوخچشم، گربز، گستاخ، وقیح ≠ آزرمگین، باحیا

کلوک

لغت‌نامه دهخدا

کلوک . [ ک ُ ] (ص ) بمعنی بی ادب و بی حیا و شطاح باشد. (برهان ). بی ادب و بی حیا و جسور و بی عقل و دیوانه را گویند به حذف کاف آخر نیز شنیده شده است . (آنندراج ).بی ادب و بی حیا و گستاخ و شطاح . (ناظم الاطباء). بی ادب . بی حیا. (فرهنگ فارسی معین ). || (اِ) بمعنی مُلک هم بنظر آ

کنگر

فرهنگ فارسی معین

(کُ گُ) 1 - (اِ.) قسمی گدا که شاخی و شانة گوسفندی به دست گیرد و بر در خانه ها و دکان های مردم آید و آن شاخ را بر آن شانه مالد تا از آن صدای غرغری پدید آید و بدین وسیله چیزی طلبد. اگر احیاناً در دادن پول اهمال کنند وی کاردی بر اعضای خویش زند و خود را مجروح سازد و یا کارد را به دست فرزند خود دهد تا وی

روزبهان

لغت‌نامه دهخدا

روزبهان . [ ب ِ ] (اِخ ) (شیخ ...) بقلی نسوی شیرازی ، مکنی به ابومحمدو مشهور بشیخ شطاح . از عارفان و دانشمندان بزرگ قرن هفتم هجری است . در ابتدای کار به عراق و شام و حجازسفر کرد و در سماع صحیح بخاری از حافظ سِلفی با شیخ ابوالنجیب سهروردی در ثغر اسکندریه شریک بود و از شیخ سراج

جست‌وجوی هم‌آغاز

شطاحی

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی هم‌قافیه

شیخ شطاح

لغت‌نامه دهخدا

شیخ شطاح . [ ش َ خ ِ ش َطْ طا ] (اِخ ) لقبی است روزبهان مصری را. رجوع به روزبهان شود.

درپیوند

بیشتر بدانید

شطاح

šattāh

معنی

مترادف

جست‌وجوی دقیق

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ فارسی عمید

فرهنگ فارسی معین

فرهنگ مترادف و متضاد

واژه‌نامه آزاد

جست‌وجوی هم‌آوا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی مشابه

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی متن

فرهنگ نام‌ها

فرهنگ مترادف و متضاد

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ فارسی معین

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی هم‌آغاز

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی هم‌قافیه

لغت‌نامه دهخدا