شغبلغتنامه دهخداشغب . [ ش َ /ش َ غ َ ] (ع اِمص ) تباهی . || فتنه . (ناظم الاطباء). || گستاخی . (ناظم الاطباء). || تهییج مردم به فتنه و شر، چنانکه سپاهیان رابه انقلاب و قیام . (از اقرب الموارد). || نزاع و خصومت . || شکایت . (ناظم الاطباء).- <span class="h
شغبلغتنامه دهخداشغب . [ ش َ غ َ ] (ع اِمص ، اِ) غوغا و شور و آواز بلند و هنگامه و نعره و فریاد. (ناظم الاطباء). غوغا. تقریباً عین معنی شور را دارد. (یادداشت مؤلف ) : چو بگذشت یک پاس از تیره شب بیاسود طایر ز بانگ و شغب . فردوسی .ب
شغبلغتنامه دهخداشغب . [ ش ِ غ َب ب ] (ع ص ) شغب [ ش َ / ش َ غ ِ ]. شَغّاب . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). رجوع به شغاب شود.
شغبلغتنامه دهخداشغب . [ ش َ ] (ع مص ) انحراف ورزیدن از راه و میل کردن از آن . (از آنندراج ) (از ناظم الاطباء). میل وانحراف ورزیدن از راه . (منتهی الارب ) . میل کردن از راه . (از اقرب الموارد).
سغبلغتنامه دهخداسغب . [ س َ / س َ غ َ ] (ع اِمص ) گرسنگی . (بحر الجواهر) (منتهی الارب ) (آنندراج ) (مهذب الاسماء). گرسنه شدن .
شغب ناکلغتنامه دهخداشغب ناک . [ ش َ غ َ ] (ص مرکب ) صاحب آوازه . (آنندراج ). خروشان . نالان . فریادکنان . (یادداشت مؤلف ). غرش کنان . با شور و غوغا : تا روی به جنبش ننهد ابر شغب ناک صافی نشود رهگذر سیل ز خاشاک . منوچهری .برآورد از جگ
شغب ناکفرهنگ فارسی عمیدپرآشوب؛ پرشور: ◻︎ به خدمت بر زمین غلتید چون خاک / خروشی برکشید از دل شغبناک (نظامی۲: ۱۶۰).
شغبیلغتنامه دهخداشغبی . [ ش َ ] (ص نسبی ) منسوب است به یداشغب که دو وادی از ابله میباشند. (از انساب سمعانی ).
شغبهلغتنامه دهخداشغبه . [ش َ ب َ / ب ِ ] (اِ) پوست بعضی از اندام که از کثرت کار فرمودن سخت و درشت و ستبر شده باشد. (از غیاث اللغات ) (ناظم الاطباء). و رجوع به شغ و شغر و شغه شود.
شغبرلغتنامه دهخداشغبر. [ ش َ ب َ / ب ِ ] (ع اِ) شغال . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). و شغبز، تصحیف آن است . رجوع به شغبز و شغال شود.
شغبزلغتنامه دهخداشغبز. [ ش َ ب َ ](ع اِ) تصحیف شغبر (بمعنی شغال ). (از منتهی الارب ) (از آنندراج ) (از اقرب الموارد). رجوع به شغبر شود.
شاغبلغتنامه دهخداشاغب . [ غ ِ ] (ع ص ) نعت فاعلی از شغب . شرانگیز. فتنه انگیز. مهیج شر. رجوع به شغب شود.
جغبلغتنامه دهخداجغب . [ ج َ غ ِ ] (ع ص ) از اتباع شَغِب است و جداگانه بکار نمیرود. رجل شغب جغب ؛ یعنی مفسد و انگیزنده ٔ شر. (اقرب الموارد).
ترمسةلغتنامه دهخداترمسة. [ ت َ م َ س َ ] (ع مص ) غایب شدن از جنگ یا از شور و شغب . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء).
شغبیلغتنامه دهخداشغبی . [ ش َ ] (ص نسبی ) منسوب است به یداشغب که دو وادی از ابله میباشند. (از انساب سمعانی ).
شغبهلغتنامه دهخداشغبه . [ش َ ب َ / ب ِ ] (اِ) پوست بعضی از اندام که از کثرت کار فرمودن سخت و درشت و ستبر شده باشد. (از غیاث اللغات ) (ناظم الاطباء). و رجوع به شغ و شغر و شغه شود.
شغب ناکلغتنامه دهخداشغب ناک . [ ش َ غ َ ] (ص مرکب ) صاحب آوازه . (آنندراج ). خروشان . نالان . فریادکنان . (یادداشت مؤلف ). غرش کنان . با شور و غوغا : تا روی به جنبش ننهد ابر شغب ناک صافی نشود رهگذر سیل ز خاشاک . منوچهری .برآورد از جگ
شغبرلغتنامه دهخداشغبر. [ ش َ ب َ / ب ِ ] (ع اِ) شغال . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). و شغبز، تصحیف آن است . رجوع به شغبز و شغال شود.
شور و شغبلغتنامه دهخداشور و شغب . [ رُ ش َ غ َ ] (ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) فتنه و غوغا و هیجان : الضجاج ، المضاجّة؛ با یکدیگر شور و شغب کردن . (تاج المصادر بیهقی ). ضوضاء؛ شور و شغب . (یادداشت مؤلف ) : بتا تا چشم چون نرگس گشادی همه آفاق پر شور و شغب بود.<p class=
مشغبلغتنامه دهخدامشغب . [ م ِ غ َ ] (ع ص ) شَغّاب . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). مرد فتنه انگیز. (آنندراج ) (ناظم الاطباء). و رجوع به شغب و شغاب و مشاغب شود.