شنگلهلغتنامه دهخداشنگله . [ ش َ گ َ ل َ / ل ِ ] (اِ) مطلق خوشه را گویند اعم از خوشه ٔ خرما و انگور و گندم و جو. (برهان ) (از فرهنگ نظام ) (جهانگیری ). زنگله . چلازه . خوشه های خرد انگور و خرما که از مجموع آنهاخوشه ٔ بزرگ شکل گیرد. (یادداشت مؤلف ) <span class=
شنگلهفرهنگ فارسی عمید۱. ریشۀ پرده و دستار و جامه.۲. خوشه.۳. خوشۀ جو یا گندم.۴. خوشۀ انگور.۵. خوشۀ خرما: ◻︎ درخت خرما صد خار زشت دارد و خشک / اگر دو شنگله خرمای خوب و تر دارد (ناصرخسرو: ۲۷۹).
سنگلهلغتنامه دهخداسنگله . [ س َ گ ُ ل َ / ل ِ ] (اِ مرکب ) نانی باشد که از آرد گاورس و ارزن پزند. (برهان ). نانی که ازگاورس پزند. (فرهنگ رشیدی ). نان گاورسین . (اوبهی ). نان گاورس و یا ارزن . (از ناظم الاطباء) : گفتم که ارمنیست مگر
شنگیلهلغتنامه دهخداشنگیله . [ ش ِ ل َ / ل ِ ] (اِ) نامی است که در آستارا به وشات دانه دهند. رجوع به ازملک شود. (یادداشت مؤلف ).
شنکسهلغتنامه دهخداشنکسه . [ ش َ ک َ س َ / س ِ ] (اِ) شنگله . آلت تناسل . || مزبله . || جامه ٔ چرکین . (ناظم الاطباء). و رجوع به شنگله شود.
شنکلهلغتنامه دهخداشنکله . [ ش َ ک َ ل َ / ل ِ ] (اِ) شنگله . خوشه ٔ خرما و انگور و غله و جز آن . || ریشه ای از ابریشم و جز آن که بر دستار و روپاک و مانند آن ترتیب دهند. || پارچه ٔ ناپاک و ملوث و چرکین . || جای ناپاک . || اصطبل . (از ناظم الاطباء). و رجوع به شن
شنگللغتنامه دهخداشنگل . [ ش َ گ ُ ] (اِ) شنکل . شنگول . شنگوله . دزد و راهزن و عیار. (برهان ). عیار و راهزن . (غیاث ). بمعنی شنگ . (جهانگیری ). || (ص ) شوخ . (غیاث ) (رشیدی ). بمعنی شنگول و شنگله و شنگ . (انجمن آرا).
شنگهلغتنامه دهخداشنگه . [ ش َ گ َ / گ ِ ] (اِ) آلت تناسل را گویند. (برهان ) (انجمن آرا) (از آنندراج ). نره و آلت تناسل . (ناظم الاطباء). شرمگاه . ایر. نره . ذکر. قضیب : تا کس لب است و شنگه زبان است و رومه ریش جز راه کون او به س