شکارچی

šekārči

معنی

کسی که پیشه‌اش شکار کردن جانوران است؛ شکارگر؛ شکارگیر؛ صیاد.

مترادف

دامگستر، دامیار، شکارگر، صیاد

جست‌وجوی دقیق

شکارچی

لغت‌نامه دهخدا

شکارچی . [ ش ِ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) (از: شکار فارسی + «چی »، پسوند نسبت ترکی ) شکارگر. شکارکننده . نخجیرگر. شکاری . نخجیروان . دامیار. قانص . شکره . قناص . (از یادداشت مؤلف ). صیاد.- شکارچی باشی ؛ میرشکار. رئیس و گرداننده ٔ امور مربوطبه شکار و س

شکارچی

فرهنگ فارسی عمید

کسی که پیشه‌اش شکار کردن جانوران است؛ شکارگر؛ شکارگیر؛ صیاد.

شکارچی

دیکشنری فارسی به عربی

صياد , مدفعي

شکارچی

دیکشنری فارسی به انگلیسی

hunter, huntsman, sportsman

شکارچی

دیکشنری فارسی به ترکی

avcı

جست‌وجوی هم‌آوا

پیشکاری

لغت‌نامه دهخدا

پیشکاری . (حامص مرکب ) عمل پیشکار. چاکری . فرمانبری . مقابل پیشگاهی :بدانش مر این پیشکار تنت رارها کن ازین پیشکاری و خواری . ناصرخسرو.ز جهل تو اکنون همی جان داناکند پیشکار ترا پیشکاری . ناصرخسرو.به پیشکار

شقاری

لغت‌نامه دهخدا

شقاری . [ ش ُ را / ش ُق ْقا را ] (ع اِ) لاله و یا گیاهی دیگر سرخرنگ . (از منتهی الارب ) (از آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). گیاهی است . (از مهذب الاسماء). شقایق النعمان است . (از مخزن الادویه ). || ج ِ شَقِر. (ناظم الاطباء). || در

شکاری

لغت‌نامه دهخدا

شکاری . [ ش َرا ] (ع اِ) ج ِ شَکِرَة، به معنی شتر ماده ٔ پرشیر. (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء).

شکاری

لغت‌نامه دهخدا

شکاری . [ ش ِ ] (اِخ ) تیره ای از ایل باصری (از ایلات خمسه ٔ فارس ). (جغرافیای سیاسی کیهان ص 87).

سکاری

لغت‌نامه دهخدا

سکاری . [ س ُ / س َ را ] (ع ص ، اِ) ج ِ سکران . (مهذب الاسماء) (دهار). مستان . (غیاث ) : در حلقه ٔ گل و مل خوش خواند دوش بلبل هات الصبوح هبوا یا ایها السکاری .حافظ.