شکرافشانلغتنامه دهخداشکرافشان . [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ اَ ] (نف مرکب ) افشاننده ٔ شکر.آنکه شکر پخش کند. (فرهنگ فارسی معین ) : نمک افشان شدم از دیده کنون شکرافشان شوم ان شأاﷲ. خاقانی .درخشان شده می چو
شکرفشانلغتنامه دهخداشکرفشان . [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ ف َ /ف ِ ] (نف مرکب ) شکرافشان . که شکر پاشد : سر زلف در عطف دامن کشان ز چهره گل از خنده شکّرفشان . نظامی . || کن
شکرافشانیلغتنامه دهخداشکرافشانی . [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ اَ ] (حامص مرکب ) پخش شکر.(فرهنگ فارسی معین ). || گفتار شیرین و خوش . (ناظم الاطباء). شیرین سخنی . (فرهنگ فارسی معین ).- شکرافشانی کردن ؛ کنایه از شیرین زبانی کردن . سخنان شیرین
شکرفشانیلغتنامه دهخداشکرفشانی . [ ش َ ک َ ف َ / ف ِ ] (حامص مرکب ) شکرافشانی . شکرپاشی . || کنایه از سخت شیرین زبانی . (از یادداشت مؤلف ). شیرین سخنی : دلم از تو چون نرنجد که به وهم درنگنجدکه جواب تلخ گویی تو بدین شکرفشانی . <
شکرافشانیلغتنامه دهخداشکرافشانی . [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ اَ ] (حامص مرکب ) پخش شکر.(فرهنگ فارسی معین ). || گفتار شیرین و خوش . (ناظم الاطباء). شیرین سخنی . (فرهنگ فارسی معین ).- شکرافشانی کردن ؛ کنایه از شیرین زبانی کردن . سخنان شیرین
تیزپیکانلغتنامه دهخداتیزپیکان . [ پ َ / پ ِ ] (ص مرکب ) پیکانی تیز و فرورونده . پیکانی که نیشی سخت باریک دارد. پیکانی که سری تند دارد : غمزش از غمزه تیزپیکان ترخندش از خنده شکرافشان تر. نظامی .رجوع به
افشانفرهنگ فارسی عمید۱. پراکنده؛ پریشان: زلف افشان.۲. (بن مضارعِ افشاندن) = افشاندن۳. افشاننده (در ترکیب با کلمۀ دیگر): آتشافشان، بذرافشان، دُرافشان، شکرافشان، گلافشان.۴. افشاندن (در ترکیب با کلمۀ دیگر): زرافشان.
شکرریزفرهنگ فارسی معین( ~ .) [ سنس - فا. ] (ص فا. اِ.) 1 - شکرریزنده ، شکرافشان . 2 - قناد، حلوایی . 3 - (کن .) سخن نغز. 4 - (کن .) آواز دلکش . 5 - نثاری که در عروسی بر سر داماد و عروس کنند. 6 - گریة شادی .
نمک افشانلغتنامه دهخدانمک افشان . [ ن َ م َ اَ ] (نف مرکب ) نمک پاش . که نمک بر چیزی افشاند. || گریان . اشک ریزان : چون بر این خوان نمک بی نمکی است دیده از غم نمک افشان چه کنم . خاقانی .نمک افشان شدم از دیده کنون شکرافشان شوم ان شأ
شکرافشانیلغتنامه دهخداشکرافشانی . [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ اَ ] (حامص مرکب ) پخش شکر.(فرهنگ فارسی معین ). || گفتار شیرین و خوش . (ناظم الاطباء). شیرین سخنی . (فرهنگ فارسی معین ).- شکرافشانی کردن ؛ کنایه از شیرین زبانی کردن . سخنان شیرین