طف

taf[f]

معنی

۱. جانب؛ کنار؛ کرانه؛ طرف.
۲. ناحیه.
۳. کنارۀ رود.
۴. بلندی زمین؛ زمین.

جست‌وجوی دقیق

طف

فرهنگ فارسی عمید

۱. جانب؛ کنار؛ کرانه؛ طرف.۲. ناحیه.۳. کنارۀ رود.۴. بلندی زمین؛ زمین.

طف

لغت‌نامه دهخدا

طف . [ طَف ف ] (ع اِ) طف المکوک و الاناء؛ پُری پیمانه تا سر آن . (منتهی الارب ). پُری پیمانه تا اطراف پیمانه . (منتخب اللغات ). || آنچه بر سر پیمانه باشد بعد پُری یا آن جمام پیمانه است . رجوع به جمام شود. یا پُری آن . طَفَف و طَفاف مثله فی الکل . (منتهی الارب ). آنچه در پیمان

طف

لغت‌نامه دهخدا

طف . [ طَف ف ] (ع مص ) برداشتن چیزی را به پای یابه دست . || نزدیک شدن چیزی به کسی . || بستن پای ناقه . (منتهی الارب ). ببستن دست و پای ناقه . (زوزنی ). || خذ ما طف ّ لک ؛ یعنی بگیر آنچه نزدیک تو رسید و آسان شد. (منتهی الارب ).

طف

لغت‌نامه دهخدا

طف . [ طَف ف ](اِخ ) موضعی است نزدیک کوفه و هر زمین عرب که مشرف بر زمین آبادان عراق است و منه حدیث مقتل الحسین رضی اﷲ عنه انه یُقتل بالطف و هو موضع بکربلاء سمی به لأنّه طرف البری یلی الفرات و کانت تجری یومئذ قریباً منه . (منتهی الارب ) (منتخب اللغات ). و یاقوت آرد: طف سرزمین

طف

فرهنگ فارسی معین

(طَ) [ ع . ] (اِ.) 1 - جانب ، کنار، کرانه . 2 - ناحیه . 3 - بلندی از زمین . ج . طفوف .

جست‌وجوی هم‌آوا

طیف‌سنج جِرمی زمان‌پروازی

time-of-flight mass spectrometer, TOF 2

واژه‌های مصوب فرهنگستان

نوعی طیف‌سنج جِرمی که در آن یون‌ها برمبنای سرعت‌هایشان بدون اعمال هرگونه نیروی بیرونی جدا می‌شوند

تپو تپو

گویش مازنی

کم کم – اندک اندک

تیف تف

واژه‌نامه آزاد

در گویش لری به معنای باران نم نم تف:حرف (ت) با فتحه می باشد

تیف تیفِ بارون

گویش بختیاری

قطرههاى ابتدایى باران.

تو در تو

دیکشنری فارسی به انگلیسی

galleried, intricate

جست‌وجوی مشابه

طفیل

لغت‌نامه دهخدا

طفیل . [ طُ ف َ ] (اِخ ) ابن ابی بن کعب انصاری . صحابی است .

طفاف

لغت‌نامه دهخدا

طفاف . [ طُ ] (ع اِ) آنچه زائد و بر سر پیمانه باشد. طُفافة. طَفَفة. (منتهی الارب ). آنچه زیادت آید از پیمانه ٔ سر ظرف . (منتخب اللغات ).

طفاف

لغت‌نامه دهخدا

طفاف . [ طَ / طِ ] (ع اِ) سیاهی شب . || طف . رجوع به طف شود. (منتهی الارب ) (منتخب اللغات ).

طفاف

لغت‌نامه دهخدا

طفاف . [ طَف ْ فا ] (ع ص ) فرس ٌ طفاف ؛ اسپ تیزرو. (منتهی الارب ). اسپی که سبک و جَلد باشد. || ظرفی که تا لبها رسیده باشد. (منتخب اللغات ).

طفرة

لغت‌نامه دهخدا

طفرة. [ طَ رَ ] (ع مص ) طفور.(منتهی الارب ). برجستن . بالا برجستن . (منتهی الارب ). برجستن از روی چیزی : و چون وحشی در دام افتاده را که صیاد بازیچه و مضحکه را رسن فرا او گذارد تا او به نشاط طفره کند. (جهانگشای جوینی ). || در اصطلاح ابراهیم بن سیار نظام

جست‌وجوی متن

تطفش

لغت‌نامه دهخدا

تطفش . [ ت َ طَف ْ ف ُ ] (ع مص ) پلیدی کردن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).

مطف

لغت‌نامه دهخدا

مطف . [ م ُ طِف ف ] (ع ص ) واقعشونده . || صادرشونده . || ممکن . || نزدیک شونده . (ناظم الاطباء).

ذوالطفیتین

لغت‌نامه دهخدا

ذوالطفیتین . [ ذُطْ طُف ْ ی َ ت َ ] (ع اِ مرکب ) نوعی از مار خبیث که بر پشت دو خط کشیده دارد مانند دو برگ مقل .

صالح

لغت‌نامه دهخدا

صالح . [ ل ِ ] (اِخ ) ابن وهب . یکی از قاتلان امام حسین (ع ) است و در وقعه ٔ طف نیزه به تهیگاه آن امام زد.

مطفح

لغت‌نامه دهخدا

مطفح . [ م ُ طَف ْ ف ِ ] (ع ص ) آن که لبریز میکند. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). و رجوع به تطفیح شود.

جست‌وجوی هم‌آغاز

طفیل

لغت‌نامه دهخدا

طفیل . [ طُ ف َ ] (اِخ ) ابن ابی بن کعب انصاری . صحابی است .

طفاف

لغت‌نامه دهخدا

طفاف . [ طُ ] (ع اِ) آنچه زائد و بر سر پیمانه باشد. طُفافة. طَفَفة. (منتهی الارب ). آنچه زیادت آید از پیمانه ٔ سر ظرف . (منتخب اللغات ).

طفاف

لغت‌نامه دهخدا

طفاف . [ طَ / طِ ] (ع اِ) سیاهی شب . || طف . رجوع به طف شود. (منتهی الارب ) (منتخب اللغات ).

طفاف

لغت‌نامه دهخدا

طفاف . [ طَف ْ فا ] (ع ص ) فرس ٌ طفاف ؛ اسپ تیزرو. (منتهی الارب ). اسپی که سبک و جَلد باشد. || ظرفی که تا لبها رسیده باشد. (منتخب اللغات ).

طفرة

لغت‌نامه دهخدا

طفرة. [ طَ رَ ] (ع مص ) طفور.(منتهی الارب ). برجستن . بالا برجستن . (منتهی الارب ). برجستن از روی چیزی : و چون وحشی در دام افتاده را که صیاد بازیچه و مضحکه را رسن فرا او گذارد تا او به نشاط طفره کند. (جهانگشای جوینی ). || در اصطلاح ابراهیم بن سیار نظام

جست‌وجوی هم‌قافیه

حرف عطف

لغت‌نامه دهخدا

حرف عطف . [ ح َ ف ِ ع َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) حرف ربط. رجوع به حرف ربط شود.

حروف عطف

لغت‌نامه دهخدا

حروف عطف . [ ح ُ ف ِ ع َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) حروف برگشتی : و، ف ، ثم . که اولین آنهابرای عطف ساده و دومین برای عطف با ترتیب و سومین آنها برای عطف با تأخیر است . رجوع به حرف ربط شود.

خاطف

لغت‌نامه دهخدا

خاطف . [ طِ ] (ع ص ) برقی که چشم را خیره می کند. (آنندراج ) (فرهنگ جهانگیری ). درخش که چشم را خیره کند. (منتهی الارب ). خیره کننده : و برق خاطف دواسبه غبار را درنیافتی . (سندبادنامه ص 252). || رباینده . در صفت برق خاطف

خواطف

لغت‌نامه دهخدا

خواطف . [ خ َ طِ ] (ع اِ) ج ِ خاطف . (منتهی الارب ) (از لسان العرب ) (از تاج العروس ). رجوع به خاطف شود.

خیطف

لغت‌نامه دهخدا

خیطف . [ خ َ طَ ] (ع ص ) تندرو. (منتهی الارب ). منه : جمل خیطف .

ترجمه مقاله