طلایع

talāye'

معنی

= طلیعه

مترادف

طلیعهها، پیشروان، لشکر، طلایهداران، پیشقراولان، پیشتازان، جلوداران، مقدمه لشکر

جست‌وجوی دقیق

طلایع

طلایع. [ طَ ی ِ ] (ع اِ) ج ِ طلیعه . (منتهی الارب ). طلائع. بغایا. رجوع به طلیعه و طلایه شود: چاشتگاه طلایع مخالفان پدید آمد سواری سیصد. (تاریخ بیهقی ص 583). هر دو لشکر را که طلیعه بودند مدد رسید تا میان دو نماز لشکر ف

طلایع

فرهنگ فارسی معین

(طَ یِ) [ ع . طلائع ] (اِ.) جِ طلیعه ؛ جلوداران .

طلایع

فرهنگ مترادف و متضاد

طلیعهها، پیشروان، لشکر، طلایهداران، پیشقراولان، پیشتازان، جلوداران، مقدمه لشکر

جست‌وجوی هم‌آوا

طلائح

لغت‌نامه دهخدا

طلائح . [ طَ ءِ ] (ع ص ، اِ) ج ِ طَلیحة. (منتهی الارب ).

تلاحی

لغت‌نامه دهخدا

تلاحی . [ ت َ ] (ع مص ) باهم پیکار کردن و خصومت نمودن و دشنام دادن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از مجمل اللغة). تنازع . (صراح ). خصومت . کارزار. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا).

تلاع

لغت‌نامه دهخدا

تلاع . [ ت َل ْ لا] (ع اِ) ابری از غبار. ج ، تلالیع. (دزی ج 1 ص 151).

تلاع

لغت‌نامه دهخدا

تلاع . [ ت ِ ] (ع اِ) آب راهها از بالا سوی نشیب : و لایکون التلاع فی الصحاری . || ج ِ تلعة. (منتهی الارب )(ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). رجوع به تلعة شود.

تلاهی

لغت‌نامه دهخدا

تلاهی . [ ت َ ] (ع مص ) باختن به بازیچه و با هم بازی کردن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || جماع نمودن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || به لهو پرداختن بعض قوم با بعضی دیگر. (از اقرب الموارد).

جست‌وجوی متن

ابوالغارات

لغت‌نامه دهخدا

ابوالغارات . [ اَ بُل ْ ] (اِخ ) طلایعبن زریک .ملقب بملک الصالح وزیر مصر. رجوع به طلایع... شود.

دالابه

لغت‌نامه دهخدا

دالابه . [ ب َ /ب ِ ] (اِ) شاگردانی که آنان را در قراول میگذارند. (ناظم الاطباء). قراول که عرب طلایع گوید : انجم رخشان که شب با مشعله بهر پاس خلوتت دالابه است . ؟ (از شعوری ج <span class="

روایع

لغت‌نامه دهخدا

روایع. [ رَ ی ِ ] (ع ص ، اِ) صورتی فارسی است از روائع، ج ِ رائعة، بمعنی آنکه یا آنچه حسن یا شجاعت او مردم را به شگفت آورد : این کلمات از روایع حکمت اوست . (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ). جایی که بأس حسام ... روی نمود به خوادع کلام و روادع ملام و روایع صحایف و

مسقط

لغت‌نامه دهخدا

مسقط. [ م َ ق َ ] (ع مص ) افتادن و سقوط کردن بر زمین . (از اقرب الموارد). بیوفتادن . (تاج المصادر بیهقی ). بیفتادن . (دهار) : از وقت لمعه ٔ فلق تا وقت مسقط شفق با طلایع مرگ به بازی درآمدند. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 394).

فلق

لغت‌نامه دهخدا

فلق . [ ف َ ل َ ] (ع اِ) هرچه شکافته شود، از روشنی بامداد یا سپیدی آخر شب که سرخی آفتاب است . || تمامه ٔ آفرینش . || زمین پست میان دو پشته . ج ، فلقان . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || جای فراخ . (منتهی الارب ). || زمین مطمئن میان دو پشته ، و گفته اند فضاءبین دو ریگ . (ا

درپیوند

بیشتر بدانید

طلایع

talāye'

معنی

مترادف

جست‌وجوی دقیق

طلایع

فرهنگ فارسی عمید

طلایع

لغت‌نامه دهخدا

طلایع

فرهنگ فارسی معین

طلایع

فرهنگ مترادف و متضاد

جست‌وجوی هم‌آوا

طلائح

لغت‌نامه دهخدا

تلاحی

لغت‌نامه دهخدا

تلاع

لغت‌نامه دهخدا

تلاع

لغت‌نامه دهخدا

تلاهی

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی متن

ابوالغارات

لغت‌نامه دهخدا

دالابه

لغت‌نامه دهخدا

روایع

لغت‌نامه دهخدا

مسقط

لغت‌نامه دهخدا

فلق

لغت‌نامه دهخدا