فرخجلغتنامه دهخدافرخج . [ ف َ رَ ] (اِ) فرخچ . فرخش . پرخچ . پرخش . (حاشیه ٔ برهان چ معین ). کفل اسب و دیگر حیوانات . || رشوت . پاره . (برهان ) : بدهم بهر یک نگاه رخش گر پذیرد، دل مرا به فرخج . لبیبی . || (ص ) زشت . نازیبا. (برهان
فرخجفرهنگ فارسی عمید۱. زشت؛ نازیبا.۲. پلید؛ ناپاک: ◻︎ ای بلفرخج ساده همیدون همه فرخج / نامت فرخج و کنیت ملعونت بلفرخج (لبیبی: شاعران بیدیوان: ۴۷۹).۳. (اسم) (زیستشناسی) کفل اسب.
فرخجفرهنگ فارسی معین(فَ رَ خْ) (ص .) 1 - زشت ، نازیبا. 2 - نامتناسب ، ناشایسته . 3 - ناپاک ، پلید. 4 - سست ، ضعیف .
فرخشلغتنامه دهخدافرخش . [ ف َ رَ ] (اِ) کفل اسب و استر و گاو و دیگر چارپایان باشد. (برهان ).پرخش . کفل اسب . (یادداشت به خط مؤلف ) : روز هیجا از سر چابک سواری بردری از فرخش و ران اسب خصم کیمخت و بغند. سوزنی (دیوان ص <span class="hl" dir="
فرخیز کردنلغتنامه دهخدافرخیز کردن . [ ف َ ک َ دَ ] (مص مرکب ) بر مدار آب افزودن برای امری عام المنفعه یا تعمیر جو و قنات و آن افزودن چند هنگام است بر مدار. (یادداشت به خط مؤلف ).
فرخجستگیلغتنامه دهخدافرخجستگی . [ ف َ خ ُ ج َ ت َ / ت ِ ] (حامص مرکب ) مبارکی . فرخی .خجستگی . میمنت . (یادداشت به خط مؤلف ) : ارجو که فرخی بود و فرخجستگی و ایزد به کار ملک مر او را بود معین . فرخی .ر
فرخجستهلغتنامه دهخدافرخجسته . [ ف َ خ ُ ج َ ت َ / ت ِ ] (ص مرکب ) از: فر (پیشاوند) + خجسته . (حاشیه ٔ برهان چ معین ). مبارک . میمون . (برهان ). فرخ . خجسته : فرخت باد و فرخجسته بودسده و عید فرخ و بهمن . فرخی
فرخجهلغتنامه دهخدافرخجه . [ ف َ رَ ج َ / ج ِ ] (ص ) زشت . نازیبا. ناپاک .چرکین . (آنندراج ). فرخج . فرخچ . رجوع به فرخج شود.
فرخجیلغتنامه دهخدافرخجی . [ ف َ رَ ] (حامص ) پلشتی . زشتی . زبونی . بدی . (برهان ).پلیدی . زشتی . پلشتی . (یادداشت به خط مؤلف ). از: فرخج + یاء مصدری . (حاشیه ٔ برهان چ معین ) : نیز روا دارد از فرخجی این شعرگر به چنین شعر من ورا نستایم . س
فرخجستهفرهنگ فارسی عمیدخجسته؛ میمون؛ مبارک: ◻︎ این غم دل برد یکره چون هزیمت گشت بَرْد / فرخجسته فر فروردین پدید آورد وَرد (غضایری: شاعران بیدیوان: ۴۵۸).
بلفرخجفرهنگ فارسی عمید= فرخج: ◻︎ ای بلفرخج ساده همیدون همه فرخج / نامت فرخج و کنیت ملعونت بلفرخج (لبیبی: شاعران بیدیوان: ۴۷۹).
ابوالفرخجلغتنامه دهخداابوالفرخج . [ اَ بُل ْ ف َ رَ ] (اِخ ) و مخفف آن بلفرخج و بوالفرخج ، والوچیدنیست کنیت ابوالفرج را و چنانکه فرخج فرج را و فَرَخْج در فارسی به معنی پلید و زشت است :ای بوالفرخج ساوه همیدون همه فرخج نامت فرخج و کنیت ملعونْت بوالفرخج .لبیبی
بلفرخجلغتنامه دهخدابلفرخج . [ ب ُ ف َ رَ ] (ص ، اِ) بد. زشت . پلید. ناپاک . (ناظم الاطباء). || شکلک ، و بازخمانیدنی است از ابوالفرج . (یادداشت مرحوم دهخدا) : ای بلفرخج ساده همیدون همه فرخج نامت فرخج و کنیت ملعون بلفرخج .لبیبی .
پرنمونهلغتنامه دهخداپرنمونه . [ پ ُ ن ُ / ن ِ / ن َ مو ن َ / ن ِ ] (ص مرکب ) زشت و فرخج بود. (اوبهی ).
فرخجستگیلغتنامه دهخدافرخجستگی . [ ف َ خ ُ ج َ ت َ / ت ِ ] (حامص مرکب ) مبارکی . فرخی .خجستگی . میمنت . (یادداشت به خط مؤلف ) : ارجو که فرخی بود و فرخجستگی و ایزد به کار ملک مر او را بود معین . فرخی .ر
فرخجستهلغتنامه دهخدافرخجسته . [ ف َ خ ُ ج َ ت َ / ت ِ ] (ص مرکب ) از: فر (پیشاوند) + خجسته . (حاشیه ٔ برهان چ معین ). مبارک . میمون . (برهان ). فرخ . خجسته : فرخت باد و فرخجسته بودسده و عید فرخ و بهمن . فرخی
فرخجهلغتنامه دهخدافرخجه . [ ف َ رَ ج َ / ج ِ ] (ص ) زشت . نازیبا. ناپاک .چرکین . (آنندراج ). فرخج . فرخچ . رجوع به فرخج شود.
فرخجیلغتنامه دهخدافرخجی . [ ف َ رَ ] (حامص ) پلشتی . زشتی . زبونی . بدی . (برهان ).پلیدی . زشتی . پلشتی . (یادداشت به خط مؤلف ). از: فرخج + یاء مصدری . (حاشیه ٔ برهان چ معین ) : نیز روا دارد از فرخجی این شعرگر به چنین شعر من ورا نستایم . س
فرخجستهفرهنگ فارسی عمیدخجسته؛ میمون؛ مبارک: ◻︎ این غم دل برد یکره چون هزیمت گشت بَرْد / فرخجسته فر فروردین پدید آورد وَرد (غضایری: شاعران بیدیوان: ۴۵۸).
بلفرخجلغتنامه دهخدابلفرخج . [ ب ُ ف َ رَ ] (ص ، اِ) بد. زشت . پلید. ناپاک . (ناظم الاطباء). || شکلک ، و بازخمانیدنی است از ابوالفرج . (یادداشت مرحوم دهخدا) : ای بلفرخج ساده همیدون همه فرخج نامت فرخج و کنیت ملعون بلفرخج .لبیبی .
ابوالفرخجلغتنامه دهخداابوالفرخج . [ اَ بُل ْ ف َ رَ ] (اِخ ) و مخفف آن بلفرخج و بوالفرخج ، والوچیدنیست کنیت ابوالفرج را و چنانکه فرخج فرج را و فَرَخْج در فارسی به معنی پلید و زشت است :ای بوالفرخج ساوه همیدون همه فرخج نامت فرخج و کنیت ملعونْت بوالفرخج .لبیبی
بلفرخجفرهنگ فارسی عمید= فرخج: ◻︎ ای بلفرخج ساده همیدون همه فرخج / نامت فرخج و کنیت ملعونت بلفرخج (لبیبی: شاعران بیدیوان: ۴۷۹).