فقیه

faqih

معنی

عالِم به احکام شرع؛ متخصص در علم فقه.

مترادف

دانشمند، شریعتمدار، عالم، مجتهد، مرجع

برابر پارسی

دین شناس

جست‌وجوی دقیق

فقیه

لغت‌نامه دهخدا

فقیه . [ ف َ ] (ع ص ) دانا. (منتهی الارب ). دانشمند. (غیاث ) (از اقرب الموارد). || دریابنده . رجوع به فَقِه شود. || فحل فقیه ؛ گشن ماهر و زیرک در گشنی کردن . (منتهی الارب ). || دانای علم دین . ج ، فقهاء. (منتهی الارب ) (غیاث ). عالم علم فقه . (از اقرب الموارد) <span class="hl

فقیه

فرهنگ فارسی عمید

عالِم به احکام شرع؛ متخصص در علم فقه.

فقیه

دیکشنری فارسی به عربی

محامي

فقیه

دیکشنری فارسی به ترکی

fakih

فقیه

فرهنگ فارسی معین

(فَ) [ ع . ] (ص .) عالم به احکام شرع .

جست‌وجوی هم‌آوا

فقح

لغت‌نامه دهخدا

فقح . [ ف َ ] (ع مص ) چشم بازکردن بچه ٔ سگ . || بر شرم کسی زدن . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || سفوف ساختن چیزی را. (منتهی الارب ). و لغت یمانی است . (از اقرب الموارد). || شکوفه برآوردن گیاه و با غوره ٔ رنگین گردیدن . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).

فقع

لغت‌نامه دهخدا

فقع. [ ف َ ] (ع مص ) سخت زرد گردیدن . || زرد بی آمیغ شدن . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || فرسودن کسی را سختی های زمانه . (منتهی الارب ). هلاک کردن . (از اقرب الموارد.) || بالیدن کودک و جنبیدن . || از گرمی مردن . || دزدیدن . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد.) || تیز دادن

فقع

لغت‌نامه دهخدا

فقع. [ ف َ / ف ِ ] (ع اِ) نوعی از سماروق سپید نرم . ج ِ فقعة. (منتهی الارب ). و آن بیشتر در جاهای نمناک و دیوارهای حمام و زیر خمهای شراب روید. گویند هرکه آن را در جنابت بخورد نسل وی منقطع شود. (برهان ).

فقع

لغت‌نامه دهخدا

فقع. [ ف َ ق َ ] (ع مص )سخت سرخ گردیدن . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).

فقع

لغت‌نامه دهخدا

فقع. [ ف ُ ] (ع ص ، اِ) ج ِ افقع. (منتهی الارب ).

جست‌وجوی مشابه

فقیهة

لغت‌نامه دهخدا

فقیهة. [ ف َ هََ ] (ع ص ) مؤنث فقیه . ج ، فقهاء، فَقائِه . (منتهی الارب ).

فقیهی

لغت‌نامه دهخدا

فقیهی . [ ف َ ] (ص نسبی ) منسوب به فقیه . رجوع به فقیه شود.

فقیهه

فرهنگ نام‌ها

(تلفظ: faqihe) (عربی) (مؤنث فقیه) ، آگاه به فروع احکام شرع ، داننده‌ی فقه .

فقیهانه

فرهنگ فارسی طیفی

مقوله: اخلاقیات ] فقیهانه، محضری، دفتری

فقیه نصری

لغت‌نامه دهخدا

فقیه نصری . [ ف َ هَِ ن َ ] (اِخ ) محمدبن محمد فقیه بن محمد الشیخ . از ملوک دولت بنی نصربن الاحمر در غرناطه بود. و در سال 701 هَ . ق . بعد از درگذشت پدرش به حکومت رسید و در فرمانروایی استبداد ورزید. در سال 708</span

جست‌وجوی متن

فقها

فرهنگ فارسی عمید

= فقیه

faqir

دیکشنری انگلیسی به فارسی

فقیه

jurisprudent

دیکشنری انگلیسی به فارسی

فقیه

علی

لغت‌نامه دهخدا

علی . [ ع َ ] (اِخ ) ابن احمد فقیه عاملی . رجوع به علی فقیه شود.

فقاهت

فرهنگ فارسی معین

(فَ هَ) [ ع . فقاهة ] (مص ل .) 1 - دانا شدن ، عالم گشتن . 2 - فقیه شدن ، فقیه بودن .

جست‌وجوی هم‌آغاز

فقیه نصری

لغت‌نامه دهخدا

فقیه آباد

لغت‌نامه دهخدا

فقیه آباد. [ ف َ ] (اِخ ) دهی است از بخش چالوس شهرستان نوشهر، دارای 80 تن سکنه . آب آن از رودخانه ٔ چالوس و محصول عمده اش برنج ، لبنیات و مختصر مرکبات است . (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 3).

فقیه آباد

لغت‌نامه دهخدا

فقیه آباد. [ ف َ ](اِخ ) دهی است از دهستان نشتای شهرستان شهسوار، دارای 400 تن سکنه . آب آن از رودخانه ٔ آزاررود و محصول عمده اش برنج است . (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 3).

فقیه احمدان

لغت‌نامه دهخدا

فقیه احمدان . [ ف َ اَ م َ ] (اِخ ) دهی است از بخش خورموج شهرستان بوشهر، دارای 493 تن سکنه . آب آن از چاه و محصول عمده اش غله و خرماست . (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7).

فقیه بیگلو

لغت‌نامه دهخدا

فقیه بیگلو. [ ف َ ب ِ ] (اِخ ) دهی است از بخش حومه ٔ شهرستان ارومیه ، دارای 300 تن سکنه . آب آن ازباراندوزچای و محصول عمده اش غله ، توتون ، انگور، حبوبات و چغندر است . (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4).

جست‌وجوی هم‌قافیه

شیخ الفقیه

لغت‌نامه دهخدا

شیخ الفقیه . [ ش َ خُل ْ ف َ ] (اِخ ) رجوع به احمدبن محمدبن اقبال شود.

بلفقیه

لغت‌نامه دهخدا

بلفقیه . [ ب ُ ف َ ] (اِخ ) (1198-1266 هَ . ق .) عبداﷲبن حسین بن عبداﷲ، از علویان بنی الفقیه . او ادیب و فقیه و از اهالی حضرموت بوده است . او راست : الفتاوی الفقهیة، فتح العلیم فی بیان مسائل التولیة و التحکیم

تفقیه

لغت‌نامه دهخدا

تفقیه . [ ت َ ] (ع مص ) زیرک و فقیه گردانیدن . (تاج المصادر بیهقی ). آموزانیدن و آگاه گردانیدن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).

ابراهیم بن طهمان الهروی فقیه

لغت‌نامه دهخدا

ابراهیم بن طهمان الهروی فقیه . [ اِ م ِ ن ِ طَ نِل ْ هََ رَ ی ِ ف َ ] (اِخ ) کتاب السنن در فقه و کتاب المناقب و کتاب العیدین و کتاب التفسیر از اوست . (ابن الندیم ). او از مردم قریه ٔ باشان هرات و یکی از کبار محدثین است و صحبت بعض تابعین از جمله عمروبن دینار را دریافته و به سا

ابن الفقیه

لغت‌نامه دهخدا

ابن الفقیه . [ اِ نُل ْ ف َ ] (اِخ ) ابومنصور عبدالواحدبن ابراهیم . از مشاهیر ادبا و محدثین . مولد او در 561 هَ .ق . بموصل و وفات 636. او را اشعار رائقه است .

درپیوند

بیشتر بدانید

فقیه

faqih

معنی

مترادف

برابر پارسی

جست‌وجوی دقیق

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ فارسی عمید

دیکشنری فارسی به عربی

دیکشنری فارسی به ترکی

فرهنگ فارسی معین

جست‌وجوی هم‌آوا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی مشابه

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ نام‌ها

فرهنگ فارسی طیفی

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی متن

فرهنگ فارسی عمید

دیکشنری انگلیسی به فارسی

دیکشنری انگلیسی به فارسی

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ فارسی معین

جست‌وجوی هم‌آغاز

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی هم‌قافیه

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا