فکاهیلغتنامه دهخدافکاهی . [ ف ُ هی ی ] (ع ص نسبی ) منسوب به فکاهة. || (اِ) نوشته ها و گفته هایی که سبب خندانیدن دیگران شود. ج ، فکاهیات .
فکاهیفرهنگ فارسی معین(فُ) [ ع . ] (ص .) خنده دار، نوشته یا گفته ای که بر اساس طنز و شوخی پرداخته شود.
فقاءةلغتنامه دهخدافقاءة. [ ف ُ ءَ / ف ُ ق َ ءَ ] (ع اِ) پوست . (منتهی الارب ). فاقئاء. (اقرب الموارد).
فقاعلغتنامه دهخدافقاع . [ ف ُ ] (معرب ، اِ)معرب فوگان . (یادداشت مؤلف ). شرابی که از جو و مویز و جز آن گیرند. آبجو. (فرهنگ فارسی معین ). مویز آب . بوزا. بزا. بوزه . (یادداشت مؤلف ). شراب خام که ازجو و مویز و جز آن سازند. (منتهی الارب ). فقاع از مشروب های گازدار بوده و در کوزه ٔ سنگین نگهدار
فکاهی نویسلغتنامه دهخدافکاهی نویس . [ ف ُ ن ِ ] (نف مرکب ) نویسنده ای که آثارش مطالب دلپذیر، خنده آور و کنایه دار در بر داشته باشد.
فکاهی نویسیلغتنامه دهخدافکاهی نویسی . [ ف ُ ن ِ ] (حامص مرکب ) کار فکاهی نویس . نوشتن مطالب خنده آور. رجوع به فکاهی ، فکاهی نویس و فکاهة شود.
فکاهی نویسلغتنامه دهخدافکاهی نویس . [ ف ُ ن ِ ] (نف مرکب ) نویسنده ای که آثارش مطالب دلپذیر، خنده آور و کنایه دار در بر داشته باشد.
فکاهی نویسیلغتنامه دهخدافکاهی نویسی . [ ف ُ ن ِ ] (حامص مرکب ) کار فکاهی نویس . نوشتن مطالب خنده آور. رجوع به فکاهی ، فکاهی نویس و فکاهة شود.