لیفهلغتنامه دهخدالیفه . [ ف َ یا ف ِ ] (اِ) در تداول فارسی نیفه . حزة. حجزة. || پشم یا ابریشم که در دوات بود. (مهذب الاسماء). || آنچه بر چیزی پیچند.
لفچهلغتنامه دهخدالفچه . [ ل َ چ َ/ چ ِ ] (اِ) لفچ . (جهانگیری ). لب گنده : دو لفچه چو دو آستن مرد حجازی دو منخره دو تیره چه سیصد بازی . (منسوب به منوچهری ).دندان چو صدف کرده دهان معدن لؤلؤوز
لفحلغتنامه دهخدالفح . [ ل َ ] (ع مص ) به شمشیر زدن کسی را. (منتهی الارب ). ضربتی سبک زدن . (تاج المصادر). || سوختن . (زوزنی ) (ترجمان القرآن جرجانی ). سوختن آتش و گرما و سموم . لَفَحان . قال الاصمعی : ماکان من الریح لفح فهو حرّ و ماکان نفح فهو برد. (منتهی الارب ).
لفةلغتنامه دهخدالفة. [ ل َف ْ ف َ ] (ع اِ) آنچه قد کرباس بر آن پیچند. (مهذب الاسماء). آنکه فرت بر او پیچند. (جولاهگی ). ج ، لفّات . || سنبوسه . (دهار). || (ص ) باغچه ٔ درهم پیچیده درخت . لِفّة. (منتهی الارب ).
لیفه دانلغتنامه دهخدالیفه دان . [ ف َ / ف ِ ] (اِ مرکب ) دوات مرکب خوش نویسان را گویند و دوات شنجرف و صدف شنجرف را نیز گفته اند. (برهان ). لیف دان . و ظاهراً کلمه مصحف لیقه دان است .
لیفۀ شلوارگویش کرمانشاهکلهری: nɪfa گورانی: nɪfa سنجابی: nɪfak کولیایی: nɪfak زنگنه‌ای: nɪfak جلالوندی: nɪfak زوله‌ای: nɪfa/ nɪfak کاکاوندی: nɪfak هوزمانوندی: nɪfak
لیفه دانلغتنامه دهخدالیفه دان . [ ف َ / ف ِ ] (اِ مرکب ) دوات مرکب خوش نویسان را گویند و دوات شنجرف و صدف شنجرف را نیز گفته اند. (برهان ). لیف دان . و ظاهراً کلمه مصحف لیقه دان است .
دده خلیفهلغتنامه دهخدادده خلیفه . [ دَ دَ خ َ ف َ ] (اِخ ) ابراهیم بن یحیی (بخشی ) متوفی به سال 973 هَ . ق . او راست : رسالة فی اللواطة و تحریمها. و رسالة فی البنج و الحشیش و تحریمها. (کشف الظنون ).
چم خلیفهلغتنامه دهخداچم خلیفه . [ چ َ خ َ ف َ ] (اِخ ) مؤلف مرآت البلدان نویسد: «یکی از آبادیهای چهارمحال اصفهان است ». (از مرآت البلدان ج 4 ص 261). در فرهنگ جغرافیایی آمده است : «دهی است از دهستان لار بخش حومه ٔ شهرستان شهرکرد
چهارخلیفهلغتنامه دهخداچهارخلیفه . [ چ َ / چ ِ خ َ ف َ / ف ِ ] (اِخ ) چهار خلیفه ٔ صدر اسلام : ابوبکر، عمر، عثمان و علی بن ابیطالب (ع ). چهاریار. رجوع به چارخلیفه شود. || (اِ مرکب ) کنایه از چارعنصر است .
