گوازهلغتنامه دهخداگوازه . [ گ َ زَ / زِ ] (اِ) به معنی گواز است (جهانگیری ) (برهان )، و آن چوبی باشد که ستوران را بدان رانند. (برهان ). جواز. غباز. غبازه .گواز. و رجوع به گواز و شعوری ج 2 ص 327</span
گوپیازهلغتنامه دهخداگوپیازه . [ زَ / زِ ] (اِ مرکب ) طعامی است متعارف در بلخ ، وآن به گه پیاز بلخی شهرت دارد. (برهان ) : به سیرکوبه ٔ رازی به دست حیدر رندبه گوپیازه ٔ بلخی به خوان جعفر باب . خاقانی (دیوان چ س
وازعلغتنامه دهخداوازع . [ زِ ] (اِخ ) وازع البغدادی جد محمدبن نصربن حمید محدث است . رجوع به وازعی محمدبن نصربن حمید شود.
وازعلغتنامه دهخداوازع . [ زِ ] (اِخ ) وازع بن زراغ که ابن الوازع نیزخوانده شده . از صحابه است . ابوبکربن علی الذکوانی در معجم الصحابه از وی یاد کرده است . (تاج العروس ).
وازعلغتنامه دهخداوازع . [ زِ ] (اِخ ) وازع بن عبداﷲالکلاعی از تابعان است . (از تاج العروس ) (از منتهی الارب ).
واژهلغتنامه دهخداواژه . [ ژَ / ژِ ] (اِ) به لغت زند و پازند به معنی کلمه باشد که لفظ است و آن از دو حرف یا بیشتر مرکب میشود. (ازبرهان ). واژه کلمه را گویند. (رشیدی ). پهلوی : واچک (قول و کلام )، مرکب از واچ و واچکیه (شرح و بیان )، از ریشه ٔ اوستائی وچ (گفتن )
ایرانلغتنامه دهخداایران . (اِخ ) پهلوی ، «اِران » . به کشور ایران در عهد ساسانی «اران شتر» میگفتند. در عصر هخامنشی ایی ریا نام قوم ایرانی بود و این کلمه را نام قوم اُسِّت ِ قفقاز بصور «ایرون »، «ایرو» و «ایر» بخود اطلاق کرده اند. (حاشیه ٔ برهان چ معین ). کلمات آریا، آریائیان و ایران و امثال آن
دانه خواجهلغتنامه دهخدادانه خواجه . [ ن َ خوا / خا ج َ ] (اِخ ) از یاران و ملازمان امیرزاده محمدسلطان بن جهانگیربن امیرتیمور گورکان . و نیزرجوع به حبیب السیر چ کتابخانه ٔ خیام ج 3 ص 513 شود.
داودخواجهلغتنامه دهخداداودخواجه . [ وو خا ج َ ] (اِخ ) (شهزاده ...) از شاهزادگان مغول است و از معاصران اولجایتو سلطان . وی باتفاق چندشهزاده ٔ دیگر مغولی با امیر یساول در حدود مرغاب جنگ کرده است . (ذیل جامع التواریخ رشیدی ص 56 تا 60</span
داودخواجهلغتنامه دهخداداودخواجه . [ وو خا ج َ ] (اِخ ) از سران شاهزادگان چنگیزیست در حدود اوائل قرن هشتم هَ . ق . (روضات الجنات فی اوصاف مدینة هرات ص 465 ج 1).
دمشق خواجهلغتنامه دهخدادمشق خواجه . [ دَ م ِ خوا / خا ج َ ] (اِخ ) پسر امیر چوپان وزیر ابوسعید پسر اولجایتو. سلطان ابوسعید از نخوت و سوء سیرت و مخصوصاً از شرکت وی در طرح دسیسه و توطئه با یکی از متعلقات اولجایتو سخت برآشفته بود و دمشق خواجه پس از کشف توطئه فرار کرد
دواجهلغتنامه دهخدادواجه . [ دَ ج َ / ج ِ ] (اِ) دواجک . دواج خرد. دواج کوچک . لحافچه : مختار دروقت بانگ کرد که دواجه و لباچه بیاورید که سرما می یابم و یمکن که تبم آمد و سر بنهاد و خود را بپوشانید وچنان نمود که رنجورم . (ترجمه ٔ تاریخ طب