وندهلغتنامه دهخداونده . [ وَ دَ / دِ ] (اِ) تره تیزک . (غیاث اللغات از جهانگیری ) (انجمن آرا) (آنندراج ) (برهان ). به عربی جرجیر خوانند. (انجمن آرا) (آنندراج ) (برهان ).
پویندهلغتنامه دهخداپوینده . [ ی َ دَ / دِ ] (نف ) دونده . پویان . دوان . جانور متحرک . آنکه پوید. ج ، پویندگان . رجوع به پویندگان شود : چو پوینده نزدیک دستان رسیدبگفت آنچه دانست و دید و شنید. فردوسی .<br
گویندهلغتنامه دهخداگوینده . [ ی َ دَ / دِ ] (نف ) نعت فاعلی از گفتن . سخنگوی . (برهان ). قائل . (منتهی الارب ) (برهان ). کسی که سخن گوید. که تکلم کند. که ادای سخن کند : ز گوینده بپذیر به دین اوی بیاموز از او راه و آیین اوی .
پویندهفرهنگ فارسی عمید۱. به‌شتاب‌رونده؛ رونده ◻︎ ببالد ندارد جز این نیرویی / نپوید چو پویندگان هر سویی (فردوسی: ۱/۶).۲. جستجوکننده.
لارولیر - لپولغتنامه دهخدالارولیر - لپو. [ رِ وِ ی ِ ل ِ پ ُ ] (اِخ ) لوئی - ماری . از اعضاء مجلس کنوانسیون و سپس عضو دیرکتوار. مولد منتگو (ونده ) (1824-1753).
پلوندهلغتنامه دهخداپلونده . [ پ َ وَ دَ / دِ ] (اِ) بسته ٔ قماش را گویند و به عربی رزمه خوانند. (برهان قاطع). بسته ٔ جامه و قماش را گویند. (جهانگیری ). پرونده . پروند. (رشیدی ). این تبدیل همان پرونده است که گذشت اصل آن نیز پنده یعنی بسته ٔ قماش است . (آنندراج )
چاللغتنامه دهخداچال . (اِ) چاله . گودال . مغاک . حفره . گودی . گوی و مغاکی را گویند که درآن توان ایستاد یعنی زیاده بر دو گز نباشد. (برهان ). گودال بود و آن را چاله نیز گویند. گودال و چاه کوچک که چاله گویند. (انجمن آرا). (آنندراج ). گودال ، مانند چاه کم عمق که عموماً خشک باشد. (فرهنگ نظام ).
درشوندهلغتنامه دهخدادرشونده . [ دَ ش َوَ دَ / دِ ] (نف مرکب ) بدرون شونده . داخل شونده . وارد. ورود کننده . داخل . (از منتهی الارب ). درآینده .
دروندهلغتنامه دهخدادرونده . [ دِ رَ وَ دَ / دِ ] (نف ) دروکننده یعنی کسی که غله می برد. (آنندراج ). کسی که غله درو می کند. (ناظم الاطباء). آنکه درود. که درو کند. (یادداشت مرحوم دهخدا). جارم . جرمة؛ خرما یا انگور دروندگان . مختلی ؛ گیاه درونده . (منتهی الارب ).<
دروندهلغتنامه دهخدادرونده . [ دَرْ وَ دَ / دِ ] (اِ) دربنده . نَجران . (ابن درید). و رجوع به دربنده شود.
دورشوندهلغتنامه دهخدادورشونده . [ ش َ وَ دَ/ دِ ] (نف مرکب ) آنکه دور شود. که فاصله بگیرد. (یادداشت مؤلف ). قاصی . قصی . غریب . عِدی ̍. اعداء؛ دورشوندگان . شاذب ؛ دورشونده از جای خود. (منتهی الارب ).
پویه دوندهلغتنامه دهخداپویه دونده . [ ی َ / ی ِ دَ وَ دَ / دِ ] (نف مرکب ) پویه دوان : فرّار؛ سخت گریزنده و پویه دونده . (منتهی الارب ).
