اواوینلغتنامه دهخدااواوین . [ اَ ] (ع اِ) ج ِ ایوان . (از منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). صفه ٔ بزرگ . (آنندراج ).
هواگونلغتنامه دهخداهواگون . [ هََ ] (ص مرکب ) به رنگ هوا. به مانند هوا : عشق را مرغ هوائی یابدکاین هواگون قفسش نشناسد.خاقانی .
هواوینلغتنامه دهخداهواوین . [ هََ ] (ع اِ) ج ِ هاون . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). رجوع به هاون و هاوون شود.
چاوانلغتنامه دهخداچاوان . (نف ، ق ) در حال چاویدن . بانگ کنان مرغی از دوری فرزند یااز بیم و جز آن . چاوچاوان . رجوع به چاوچاوان شود.و رجوع به چاو شود.
معظعظلغتنامه دهخدامعظعظ. [ م ُ ع َ ع ِ ] (ع ص ) سهم معظعظ؛تیری که در وقت رفتن بلرزد و چاوچاوان رود و پیچد. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).
چاو چاوانلغتنامه دهخداچاو چاوان . (نف مرکب ، ق مرکب ) در حال چاویدن . ناله کنان . بانگ زنان . بانگ کنان ببانگی که مرغ جوجه دار کند خواندن جوجه های خود را. تیز تیز ناله کنان و بانگ زنان چون مرغی که دنبال جوجه ٔ گم گشته گردد : مرغ دیدی که بچه زو ببرندچاوچاوان درست چون
زولغتنامه دهخدازو. (حرف اضافه + ضمیر) از او. از وی . (فرهنگ فارسی معین ). مخفف از او. (آنندراج ) (ناظم الاطباء). از او. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا) : مرغ دیدی که بچه زو ببرندچاوچاوان درست چونان است . رودکی (یادداشت ایضاً).آن ساعدی
بچهلغتنامه دهخدابچه . [ ب َ چ َ / چ ِ / ب َچ ْ چ َ / چ ِ ] (اِ) کودک . طفل . ولید. زاک . صبی . طفل و بچه ٔ آدمی و حیوان . (از آنندراج ). ولد. فرزند. (فرهنگ شعوری ). ولیده . کودک نارسیده . کر
