لغتنامه دهخدا
کذوب . [ ک َ ] (ع ص ) دروغگوی . ج ، کُذُب . (منتهی الارب )(از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). کَذوبة. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). کاذب . کَذّاب . (از اقرب الموارد). رجوع به کذوبة، کاذب و کذاب شود. || (اِ) نفس اماره که شخص را گول می زند. ج ، کُذُب . (ناظم الاطباء). نفس ، ز
