کن فیکون

konfayakun

معنی

۱. باش پس می‌باشد.
۲. (صفت) [مجاز] سرعت جریان امر الهی.
۳. [مجاز] خراب و ویران؛ زیروزبر.
⟨ کن‌فیکون شدن: (مصدر لازم) [مجاز] زیروزبر شدن؛ منهدم شدن.

برابر پارسی

زیر و رو، زیر و زبر

جست‌وجوی دقیق

کن فیکون

لغت‌نامه دهخدا

کن فیکون . [ ک ُ ف َ ی َ ] (ع جمله ٔ فعلیه ، اِ مرکب ) کنایه از عالم موجودات . (آنندراج ) (غیاث ). کن فکان . (از ناظم الاطباء) : کجا شد آنکه بر از خاک پاک کن فیکون نه طعنه ٔ پدرش بد نه مایه ٔ مادر. ناصرخسرو.چو درنو

کن فیکون

فرهنگ فارسی عمید

۱. باش پس می‌باشد.۲. (صفت) [مجاز] سرعت جریان امر الهی.۳. [مجاز] خراب و ویران؛ زیروزبر.&lang; کن‌فیکون شدن: (مصدر لازم) [مجاز] زیروزبر شدن؛ منهدم شدن.

کن فیکون

فرهنگ سره

زیر و رو، زیر و زبر

جست‌وجوی هم‌آوا

کَن کن

گویش تهرانی

مقنی

رقص کن کن

دیکشنری فارسی به انگلیسی

cancan

کین به کین

گویش مازنی

۱پشت به پشت ۲متواتر پیاپی

کن لم یکن

واژه‌نامه آزاد

کُن لَم یَکُن. عبارتی است عربی به معنی لُغویِ بود آنچه بود. این عبارت در زمینهٌ اقتصادی به معاملاتی نسبت داده می شود که براساس ناهماهنگی و یا ناهماهنگی هایی با قرارهایِ قبلیِ بین طرفین معامله، مُلغی تلقّی مشوند.

سِه کن،سی کن

گویش تهرانی

ببین

جست‌وجوی مشابه

کن فیکون کردن

فرهنگ فارسی معین

(کُ. فَ یَ. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص م .) زیر و رو کردن ، ویران کردن .

جست‌وجوی متن

کن فکان

لغت‌نامه دهخدا

کن فکان . [ ک ُ ف َ ] (ع جمله ٔ فعلیه ، اِ مرکب ) شو پس شد، مراد از عالم موجودات . (غیاث ) (آنندراج ). کُن فَیَکون عالم موجودات را گویند. (ناظم الاطباء) : یارب کدام روز مبارک بنا نهادمعمار آفرینش و بانی کن فکان . ؟ (از ترج

کارگاه کن فکان

لغت‌نامه دهخدا

کارگاه کن فکان . [ هَِ ک ُ ف َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایه از دنیا و مافیهاست که موجودات دارین باشد. (آنندراج ). «کارگاه کن فیکون » نیز آمده است .

پی افکن

لغت‌نامه دهخدا

پی افکن . [ پ َ / پ ِ اَ ک َ ] (نف مرکب ) بنیان کن . زیروزبرکننده . ویران سازنده . ازبن برانداز. کن فیکون سازنده : سیلی پی افکن ؛ بنیان کن . || بنیان گذار. پی افکننده . برآورنده . بنیادنهنده .

قاف و لام

لغت‌نامه دهخدا

قاف و لام . [ ف ُ ] (ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) کنایه از «قل ». اشاره است به آیه ٔ: اذا قضی امراً فانما یقول له کن فیکون . (قرآن 117/2 و 47/3) : آن با و نا شکن که به تعریف او گرفت

کن

لغت‌نامه دهخدا

کن . [ ک ُ ] (ع فعل امر) صیغه ٔ امر است به معنی شو(باش )، مشتق از کان یکون کوناً. و اشارت باشد به امر حق تعالی در روز ازل درباب پیدا شدن موجودات . (غیاث ) (آنندراج ). کلمه ٔ امراز کان . بشو. (ناظم الاطباء). بباش : کن فیکون ، بباش پس بباشد. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) <span cl

جست‌وجوی هم‌آغاز

کن

لغت‌نامه دهخدا

کن . [ ک َ ] (اِ) درخت . || جای درختناک و انبوه از درخت . || نیزه ٔ ماهیگیری . || چنگال ماهیگیری . (اشتینگاس ) (ناظم الاطباء).

کن

لغت‌نامه دهخدا

کن . [ ک َ ] (اِخ ) مرکز بخشی است در شمال باختری تهران که در ابتدای دره ٔ سولقان واقع است و درحدود 5200 تن سکنه دارد. بخش کن از 5 محله به نامهای سرآسیاب ، اسماعیلیان ، درقاضی ، میان ده ، بالون تشکیل می گردد و

کن

لغت‌نامه دهخدا

کن . [ ک َ ] (نف مرخم ) (ماده ٔ مضارع از «کندن ») کننده و از بیخ برآرنده و همیشه بطور ترکیب استعمال می شود مانند کوه کن یعنی کننده ٔکوه و کسی که سنگ از کوه می کند و بیخ کن یعنی از ریشه برآرنده . (ناظم الاطباء). این کلمه در ترکیب با کلمات دیگر غالباً نعت فاعلی سازد چون : بنیان

کن

لغت‌نامه دهخدا

کن . [ ک َن ن ] (ع مص ) فراپوشیدن . (زوزنی ). فروپوشیدن و نگه داشتن چیزی را از تاب آفتاب . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). || در نهفت داشتن . (زوزنی ). پنهان داشتن چیزی را در دل . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (از آنندراج ) (ناظم الاطباء).

کن

لغت‌نامه دهخدا

کن . [ ک ِ ] (اِ) به معنی بخیه باشد که خیاطان بر جامه و امثال آن زنند و آن را به عربی غرزه گویند. (برهان ) (آنندراج ). بخیه که آن را کله نیز گویند. (رشیدی ). بخیه و آجیده ای که در جامه می زنند. (ناظم الاطباء). || در ترکی به معنی پس و عقب . (غیاث ) (آنندراج ). || پیله ٔ کرم اب

جست‌وجوی هم‌قافیه

دجال افکن

لغت‌نامه دهخدا

دجال افکن . [ دَج ْ جا اَ ک َ ] (نف مرکب ) براندازنده و نیست کننده ٔ دجال و از آن مراد مهدی یا مسیح باشد : زانکه شیطان سوز و دجال افکنست آدم مهدی مکان می خواندش .خاقانی .

در غلپکن

لغت‌نامه دهخدا

در غلپکن .[ دَ غ َ ک َ / دَ غ ُ پ َ ک َ ] (اِ مرکب ) در غلبکن . (از انجمن آرا) (از آنندراج ). رجوع به در غلبکن شود.

در غلبکن

لغت‌نامه دهخدا

در غلبکن . [ دَ غ َ ک َ/ دَ غ ُ ب َ ک َ ] (اِ مرکب ) دری را گویند که پنجره دار باشد. بعضی دری را گویند که پیش آن پنجره داشته باشد و مردم از عقب پنجره نمایان باشند، و معنی اول بهتر است چه غلبکن به معنی پنجره است . (از برهان ). دری را گویند که

دربازکن

لغت‌نامه دهخدا

دربازکن . [ دَ ک ُ ] (نف مرکب ) دربازکننده . بازکننده ٔ در. مفتاح الابواب . مفتح الابواب : ای سرمه کش بلندبینان دربازکن درون نشینان . نظامی .|| (اِ مرکب ) امروز بر یک نوع وسیله ٔ الکتریکی اطلاق می شود که بوسیله ٔ آ

درخت افکن

لغت‌نامه دهخدا

درخت افکن . [ دِ رَ اَ ک َ ] (نف مرکب ) درخت افکننده . آنکه درخت ببرد و قطع کند : درخت افکن بود کم زندگانی به درویشی کشد نخجیربانی .نظامی .

ترجمه مقاله