کوههفرهنگ فارسی عمید۱. تل؛ پشته.۲. بلندی و برآمدگی چیزی.۳. برآمدگی جلو و عقب زین اسب.۴. موج آب.۵. نهیب؛ حمله: ◻︎ چو در معرکه برکشم تیغ تیز / به کوهه کنم کوه را سنگ ریز (نظامی۵: ۷۹۴).
کوههلغتنامه دهخداکوهه . [ هََ / هَِ ] (اِ) زین باشد عموماً. (فرهنگ جهانگیری ). زین اسب را گویند عموماً. (برهان ). زین اسب . (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ). زین اسب را گویند عموماً و پیش زین را پیش کوهه و پس زین را پس کوهه ، و اصل در این لغت بلند و بلندی ا
کوههفرهنگ فارسی معین(هَ یا هِ) (اِ.) 1 - کوهان شتر. 2 - ارتفاع و بلندی هر چیز. 3 - موج آب . 4 - نهیب و حمله .
کوهچهلغتنامه دهخداکوهچه . [ چ َ / چ ِ ] (اِ مصغر) کوه کوچک و خرد. (آنندراج ). مصغر کوه . تپه و کوه خرد. (ناظم الاطباء). کوه کوچک . کوه خرد. (فرهنگ فارسی معین ).
قوههلغتنامه دهخداقوهه . [ هََ ] (اِخ ) دهی است از دهستان افشاریه ٔ ساوجبلاغ بخش کرج شهرستان تهران ، سکنه ٔ آن 346 تن .آب آن از قنات و رود کران . محصول آن غلات ، بنشن ، صیفی ، چغندر قند، لبنیات ، قلمستان و میوجات . شغل اهالی آنجا زراعت و گله داری است . راه مال
قوههلغتنامه دهخداقوهه . [ هََ ] (اِخ ) دهی است از دهستان بهنام پازکی بخش ورامین شهرستان تهران . آب آن از رودخانه ٔ جاجرود. محصول آن غلات ، صیفی ، چغندر قند و شغل اهالی آنجا زراعت است . راه فرعی دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1).
قوهةلغتنامه دهخداقوهة. [ هََ ] (ع اِ) شیر مزه برگردیده چنانکه در آن اندکی شیرینی باشد. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد).
قوهیةلغتنامه دهخداقوهیة. [ هی ی َ ] (ص نسبی ) مؤنث قوهی . نسبت است به قوهستان معرب کوهستان . (المعرب جوالیقی ص 264). رجوع به قوهی شود.
دو کوههلغتنامه دهخدادو کوهه . [ دُ هََ / هَِ ] (ص مرکب ) دوکوهانه : هیون دو کوهه دگر شش هزارهمه بارشان آلت کارزار.اسدی .
پیش کوههلغتنامه دهخداپیش کوهه . [ هََ / هََ ] (اِ مرکب ) قادمه ٔ سرج . قاچ زین . قربوس زین . برآمدگی جلوی زین اسب : به پیشکوهه ٔ زین برنهاده ... چو یوغ سوار گشته بر آن مرکبان رهوارم .سوزنی .
زین کوههلغتنامه دهخدازین کوهه . [ هََ / هَِ ] (اِ مرکب ) زین کوده است که قرپوس و بلندی پیش زین باشد. (برهان ). بلندی پیش زین را گویند. (جهانگیری ). زین کوده و قاش زین . (ناظم الاطباء). بلندی پیش زین که قرپوس زین خوانند. (فرهنگ رشیدی ). قرپوس زین است یعنی بلندی پی
کوهه آویزلغتنامه دهخداکوهه آویز. [ هََ / هَِ ] (اِ مرکب ) حلقه و یا دوالی که بر زین نصب کرده و گرز را بدان می بندند. (ناظم الاطباء).
پنج کوههلغتنامه دهخداپنج کوهه . [ پ َ هََ / هَِ ] (اِ مرکب ) سپاهی که پنج فوج داشته باشد و به عربی آن را خمیس گویند. مقدمه ، قلب ، میمنه ، میسره و ساقه ، و کوهه بمعنی کوه و حمله و موج بزرگ و سیلاب آمده و همه اینجا مناسب اند. (آنندراج ).
کوهه آویزلغتنامه دهخداکوهه آویز. [ هََ / هَِ ] (اِ مرکب ) حلقه و یا دوالی که بر زین نصب کرده و گرز را بدان می بندند. (ناظم الاطباء).
دو کوههلغتنامه دهخدادو کوهه . [ دُ هََ / هَِ ] (ص مرکب ) دوکوهانه : هیون دو کوهه دگر شش هزارهمه بارشان آلت کارزار.اسدی .
پیش کوههلغتنامه دهخداپیش کوهه . [ هََ / هََ ] (اِ مرکب ) قادمه ٔ سرج . قاچ زین . قربوس زین . برآمدگی جلوی زین اسب : به پیشکوهه ٔ زین برنهاده ... چو یوغ سوار گشته بر آن مرکبان رهوارم .سوزنی .
شکوههلغتنامه دهخداشکوهه . [ ش ُ هََ /هَِ ] (اِمص ) جمال . زیبایی . ظرافت . || پیرایه . زینت . || درشتی . کلانی . || وقار. بزرگواری . || (اِ) نوعی از خسک . (ناظم الاطباء). آنچه از آهن سازند چون خار مغیلان و بر راه لشکر خصم اندازند. (یادداشت مؤلف ). حسک . خار آ
زین کوههلغتنامه دهخدازین کوهه . [ هََ / هَِ ] (اِ مرکب ) زین کوده است که قرپوس و بلندی پیش زین باشد. (برهان ). بلندی پیش زین را گویند. (جهانگیری ). زین کوده و قاش زین . (ناظم الاطباء). بلندی پیش زین که قرپوس زین خوانند. (فرهنگ رشیدی ). قرپوس زین است یعنی بلندی پی