کوکبهلغتنامه دهخداکوکبه . [ ک َ / کُو ک َ ب َ / ب ِ ] (از ع ، اِ) بسیاری و انبوهی مردم را گویند. (برهان ) (ناظم الاطباء). انبوه و جماعت مردم . (آنندراج ). گروه . (از گنجینه ٔ گنجوی ) : ز شش کوکبه صف
کوکبهفرهنگ فارسی عمید۱. ستاره.۲. شکوفه.۳. [قدیمی] جماعت؛ گروه مردم.۴. [قدیمی] دستهای از سواران.۵. [قدیمی] فر و شکوه.
کوکبةلغتنامه دهخداکوکبة. [ ک َک َ ب َ ] (ع مص ) درخشیدن و روشن گردیدن آهن . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). درخشیدن و روشن گردیدن آتش و جز آن . (ناظم الاطباء). || (اِ) ستاره ٔ بزرگ . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). ستاره و گویند «کوکب و کوکبة» چنانکه گویند بیاض و بیاضة و عجوز و
کوکبیهلغتنامه دهخداکوکبیه . [ ک ُ ک َ بی ی ِ ] (اِخ ) دهی از دهستان کزاز بالا که در بخش سربند شهرستان اراک واقع است و 102 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2).
کوکبیةلغتنامه دهخداکوکبیة.[ ک َ ک َ بی ی َ ] (اِخ ) دهی است . (از معجم البلدان ).و منه المثل : «دعوا دعوة کوکبیة» و اصل آن چنان است که عاملی بر مردم آنجا ستم روا داشت ، ایشان وی را نفرین کردند و او مرد، و این مثل سایر شد. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). و رجوع به معجم البلدان شود.
کوکبه دارلغتنامه دهخداکوکبه دار. [ ک َ / کُو ک َ ب َ / ب ِ ] (نف مرکب ) دارنده ٔ کوکبه . آنکه پیشاپیش پادشاهان کوکبه حمل کند : چو آن کوکب از برج خود شد روان تویی کوکبه دار آن خسروان . <p class="
کوکبیلغتنامه دهخداکوکبی . [ ک َ / کُو ک َ ] (ص نسبی ) منسوب به کوکب .- شمع کوکبی ؛ از شاهد زیر چنین برمی آید که ظاهراً نوعی شمع بوده است : کونشان شده ست چون لگن شمع کوکبی وندر جواب این همه لال اند و
کوکبه دارلغتنامه دهخداکوکبه دار. [ ک َ / کُو ک َ ب َ / ب ِ ] (نف مرکب ) دارنده ٔ کوکبه . آنکه پیشاپیش پادشاهان کوکبه حمل کند : چو آن کوکب از برج خود شد روان تویی کوکبه دار آن خسروان . <p class="
کیابیالغتنامه دهخداکیابیا. (اِ مرکب ) در تداول عامه ، کوکبه . جاه و جلال . حشمت . (فرهنگ فارسی معین ).
کوکبةلغتنامه دهخداکوکبة. [ ک َک َ ب َ ] (ع مص ) درخشیدن و روشن گردیدن آهن . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). درخشیدن و روشن گردیدن آتش و جز آن . (ناظم الاطباء). || (اِ) ستاره ٔ بزرگ . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). ستاره و گویند «کوکب و کوکبة» چنانکه گویند بیاض و بیاضة و عجوز و
کوکبه دارلغتنامه دهخداکوکبه دار. [ ک َ / کُو ک َ ب َ / ب ِ ] (نف مرکب ) دارنده ٔ کوکبه . آنکه پیشاپیش پادشاهان کوکبه حمل کند : چو آن کوکب از برج خود شد روان تویی کوکبه دار آن خسروان . <p class="