لغتنامه دهخدا
گلبن . [ گ ُ ب ُ ] (اِ مرکب ) (از: گل + بن ) کردی گول بون (گل سرخ ). (از حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ). درخت گل سرخ . (غیاث ) (آنندراج ) : اگر گل کارد او صد برگ ابازیتون ز بخت اوبر آن زیتون و آن گلبن به حاصل خنجک و خار است . <p class="author"