گوشه گیر

gušegir

معنی

کسی که در خانه بنشیند و از مردم دوری کند؛ گوشه‌گیرنده؛ گوشه‌نشین.

جست‌وجوی دقیق

گوشه گیر

لغت‌نامه دهخدا

گوشه گیر. [ ش َ / ش ِ ] (نف مرکب ) تنها و مجرد و خلوت نشین . (ناظم الاطباء) (آنندراج ). منزوی . که گوشه گیرد. معتزل : گر هنرمند گوشه گیر بودکام دل از هنر کجا یابد. ابن یمین .سرشک گ

گوشه گیر

فرهنگ فارسی عمید

کسی که در خانه بنشیند و از مردم دوری کند؛ گوشه‌گیرنده؛ گوشه‌نشین.

گوشه گیر

دیکشنری فارسی به انگلیسی

aloof, antisocial, hermit, inward, retired, retiring, secluded, wallflower

گوشه گیر

جست‌وجوی هم‌آوا

بُن‌پوشۀ بیرونی

exterior base-coat

واژه‌های مصوب فرهنگستان

بُن‌پوشه‌ای تک‌لایه که بر سطح خارجی محصولات فلزی برای افزایش مقاومت به خوردگی نشانده می‌شود

گوشه گوشه

لغت‌نامه دهخدا

گوشه گوشه . [ ش َ / ش ِ ش َ / ش ِ ] (ص مرکب ) دارای گوشه که محدود به زوایاو مثلثها است . || (ق مرکب ) از این گوشه به آن گوشه و از این طرف به آن طرف . (ناظم الاطباء).

پوسه پوسه شدن

لغت‌نامه دهخدا

پوسه پوسه شدن . [ س َ س َ / س ِ س ِ ش ُ دَ ] (مص مرکب ) با ورقه های خرد جدا شدن . به ورقه های بسیار باریک جدا شدن . رجوع به پوسته پوسته شدن شود.

گوشه کنار ،کنار و گوشه

پوسه

پوسه . [ س َ/ س ِ ] (اِ) ریسمانی را گویند که بوقت رشتن بر دوک پیچند. (برهان قاطع). || مخفف پوسته . پوستکی بس نازک جدا شده ٔ از چیزی . صفیحه . ورقه . پشیزه . پوسه پوسه ؛ پشیزه پشیزه ، ورقه ورقه . پوسه پوسه شدن ؛ ورقه ورقه شدن . چنانکه طلق و زر

جست‌وجوی مشابه

گوشه گیری

لغت‌نامه دهخدا

گوشه گیری . [ ش َ / ش ِ ](حامص مرکب ) عمل گوشه گیر. انزواء. اعتزال . کناره گیری . عزلت . تنهایی . تجرد. زهد. گوشه نشینی : در عین گوشه گیری بودم چو چشم مستت و اکنون شدم به مستان چون ابروی تو مایل . <p class=

گوشه گیری

فرهنگ فارسی عمید

در گوشه‌ای نشستن؛ گوشه‌نشینی؛ انزوا: ◻︎ گوشه‌گیری و سلامت هوسم بود ولی / شیوه‌ای می‌کند آن نرگس‌ فَتّان که مپرس (حافظ: ۵۴۸).

گوشه گیری

دیکشنری فارسی به انگلیسی

aloofness, isolation, seclusion

گوشه گیری کرد

دیکشنری فارسی به عربی

اِخْتَلَي

گوشه گیر (عامیانه)

دیکشنری فارسی به انگلیسی

loner

جست‌وجوی متن

occipital

دیکشنری انگلیسی به فارسی

گوشه گیر

انزوا

فرهنگ سره

گوشه گیر

نجوش

گویش تهرانی

گوشه گیر

مث بیغوش

گویش تهرانی

گوشه گیر.

بِیغوش

گویش تهرانی

جغد،گوشه گیر.

جست‌وجوی هم‌آغاز

گوشه

لغت‌نامه دهخدا

گوشه . [ ش َ / ش ِ ] (اِخ ) ده کوچکی است از دهستان جانکی بخش لردگان شهرستان شهرکرد. واقع در 6هزارگزی شمال باختر لردگان متصل به راه عمومی لردگان به پل کره . کوهستانی و معتدل و سکنه ٔ آن <span class="hl" dir="l

گوشه

لغت‌نامه دهخدا

گوشه . [ ش َ / ش ِ ] (اِخ ) دهی است از بخش قشم شهرستان بندرعباس . واقع در 40000 گزی باختر قشم و 40000 گزی جنوب راه مالرو قشم به باسعید. و جلگه و گرمسیر و سکنه ٔ آن <span clas

گوشه

لغت‌نامه دهخدا

گوشه . [ ش َ / ش ِ ] (اِخ ) دهی است از دهستان زلقی بخش الیگودرز شهرستان بروجرد. واقع در 70هزارگزی جنوب خاوری الیگودرز،کنار راه مالرو عباسی به سوزر. کوهستانی و سردسیر وسکنه ٔ آن 237<

گوشه

لغت‌نامه دهخدا

گوشه . [ ش َ / ش ِ ] (اِخ ) دهی است از دهستان میزدچ بخش حومه شهرستان شهرکرد. واقع در 27هزارگزی جنوب باختر شهرکرد و 6هزارگزی راه شهرکرد به ده چشمه . در دامنه ٔ کوه واقع شده و

گوشه

لغت‌نامه دهخدا

گوشه . [ ش َ / ش ِ ] (اِخ ) دهی است جزء دهستان سربند پایین بخش سربند شهرستان اراک . واقع در 45هزارگزی جنوب باختری آستانه و 45هزارگزی راه عمومی . دامنه و سردسیر و دارای <span

جست‌وجوی هم‌قافیه

دوگوشه

لغت‌نامه دهخدا

دوگوشه . [ دُ ش َ /ش ِ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) بستو که دو دسته دارد. (یادداشت مؤلف ). مرطبان . سفالین کوچک : در خواب چنین دیدم که دو گوشه جغرات آوردند. (انیس الطالبین بخاری ). حضرت خواجه با من این خواب می گزارد که خادمه

چهارگوشه

لغت‌نامه دهخدا

چهارگوشه . [ چ َ / چ ِ ش َ / ش ِ ] (ص مرکب ) که چهار خط از چهار جانب آن درآید و از تقاطع چهار زاویه سازد. هرچیز که چهار زاویه داشته باشد. مربع. اُجُم . تَکعیب ؛ چهارگوشه ساختن چیزی . (منتهی الارب ). || (اِ مر

راست گوشه

لغت‌نامه دهخدا

راست گوشه . [ ش َ / ش ِ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) مربع مستطیل . || قائم الزاویه . (یادداشت مؤلف ). در اصطلاح امروز هندسی اشکالی که دارای زاویه یازوایای قائمه باشند، شکل راست گوشه خوانده میشوند؛ چنانکه مثلثی که یک زاویه اش قائمه باشد مثلث راست گو

خار سه گوشه

لغت‌نامه دهخدا

خار سه گوشه . [ رِ س ِ ش َ / ش ِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) خارسه پهلو. (فرهنگ شعوری ج 1 ص 378). حَسَک . خارسه سو.

چارگوشه

لغت‌نامه دهخدا

چارگوشه . [ ش َ / ش ِ ] (اِ مرکب ) هر چیز را گویند که مربع باشد. (برهان ). ذو اربعة زوایا. چارگوشه ای . چارزاویه ای . || کنایه از تخت پادشاهان است که بعربی «سریر» خوانند. (برهان ). کنایه از تخت بود که آنرا«پات » و «گاه » نیز گویند و به تازی «

درپیوند

بیشتر بدانید

گوشه گیر

gušegir

معنی

جست‌وجوی دقیق

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ فارسی عمید

دیکشنری فارسی به انگلیسی

فرهنگ فارسی معین

جست‌وجوی هم‌آوا

واژه‌های مصوب فرهنگستان

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

گویش تهرانی

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی مشابه

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ فارسی عمید

دیکشنری فارسی به انگلیسی

دیکشنری فارسی به عربی

دیکشنری فارسی به انگلیسی

جست‌وجوی متن

دیکشنری انگلیسی به فارسی

فرهنگ سره

گویش تهرانی

گویش تهرانی

گویش تهرانی

جست‌وجوی هم‌آغاز

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی هم‌قافیه

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا