گوهرینلغتنامه دهخداگوهرین . [ گ َ / گُو هََ ] (ص نسبی ) منسوب به گوهر. از گوهر. گوهری : چشمه ٔ صلب پدر چون شد به کاریز رحم زان مبارک چشمه زاد این گوهرین دریای من . خاقانی . || مرصع. آراسته به گوهر <s
گوهرینفرهنگ نامها(تلفظ: go(w)harin) (گوهر + ین / in ـ/ (پسوند شباهت)) ، منسوب به گوهر ، از گوهر ، گوهری ، مرصع ، آراسته به گوهر .
گوهرچینلغتنامه دهخداگوهرچین . [ گ َ / گُو هََ ] (نف مرکب ) چیننده ٔ گوهر. بردارنده ٔگوهر از راه یا از روی زمین . برگزیننده ٔ گوهر. || کنایه از چیننده ٔ کلمات نغز و فصیح باشد.
گوهرگونلغتنامه دهخداگوهرگون . [ گ َ / گُو هََ ] (ص مرکب ) مانند گوهر. بسان گوهر. چون گوهر. همانند گوهر : گاه گوهرپاش گردد گاه گوهرگون شودگاه گوهربار گردد گاه گوهرخر شود.فرخی .
گوهرآگینلغتنامه دهخداگوهرآگین . [ گ َ / گُو هََ ] (ص مرکب )گوهرنشان . هرچیز که در آن جواهر نشانده باشند. (برهان قاطع) (انجمن آرا) (آنندراج ) (مؤید الفضلاء). مرصع به گوهر. پر از گوهر. آراسته به گوهر : چو پخته شود تلخ شیرین شودبه دا
گوهرآیینلغتنامه دهخداگوهرآیین . [ گ َ / گُو هََ ] (اِخ ) (... سعدالدوله ) از امرای عظام الب ارسلان پادشاه سلجوقی بوده است . وی در سال 466 هَ . ق . شحنگی بغداد داشت . اما رکن الدین ابوالمظفر برکیارق فرزند ملکشاه وی را معزول کرد. گ
گهردختفرهنگ نامها(تلفظ: gohar doxt) (گهر = گوهر + دخت = دختر) ، دختر گوهرین ، دختری که چون گوهر است ؛ (به مجاز) والا، ارزشمند ، زیبا و دارای اصل و نسب .
گهرچهرفرهنگ نامها(تلفظ: gohar čehr) (گهر = گوهر + چهر = چهره) ، چهرهی گوهرین ؛ (به مجاز) ارزشمند و متعالی ، دارای چهرهی زیبا ، خوش سیما .
خایه ٔ زرلغتنامه دهخداخایه ٔ زر. [ ی َ / ی ِ ی ِ زَ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایه از آفتاب . (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || گلوله ٔ زر. (آنندراج ) : در آن گوهرین گنج بن ناپدیدبدی خایه ٔ زر خدای آفریدزمانه دگر گونه آیین نهاد<br
خداآفریدلغتنامه دهخداخداآفرید. [ خ ُ ف َ ] (ن مف مرکب ) آفریده ٔ خدا. چیزی که در طبیعت است بی آنکه دست بشر بدان راه یافته و آن را تغییری داده باشد. خام . دست ناخورده . غیرمصنوع . طبیعی : اگر گویم هزارهزار من بسنگ بزرگ زر خداآفریده بود که زیادت بود و ده چندین اززرهای دیگری