کاف
فرهنگ فارسی عمید
۱. =کافتن
۲. (اسم) شکاف؛ چاک؛ رخنه؛ تراک.
۳. کافنده (در ترکیب با کلمۀ دیگر): کوهکاف.
〈 کافِ ران: [قدیمی] فَرْج زن: ◻︎ در تو تا کافی بُوَد از کافران / جای گَند و شهوتی چون کافِ ران (مولوی۱: ۵۸).
۲. (اسم) شکاف؛ چاک؛ رخنه؛ تراک.
۳. کافنده (در ترکیب با کلمۀ دیگر): کوهکاف.
〈 کافِ ران: [قدیمی] فَرْج زن: ◻︎ در تو تا کافی بُوَد از کافران / جای گَند و شهوتی چون کافِ ران (مولوی۱: ۵۸).