الفت کردستانی
لغت‌نامه دهخدا
الفت کردستانی . [ اُ ف َ ت ِ ک ُ دِ ] (اِخ ) از شاعران معاصر رضاقلی خان هدایت . در مجمعالفصحاء (ج 2 ص 60) چنین آمده : نام او ملااحمد خلف ملامهدی شیخ الاسلام سنندج بود. وی پس از پدر بدین منصب رسید. در علم و فضل و ذوق و حال و خوش طبعی معروف بود، و در خدمت ولاة آن ولایت قربتی تمام داشت . این اشعار ازوست :
همه مرغان چمن در قفسم جمع شوند
گر بدانندچو من ذوق گرفتاری را.
ای راهرو همراه شو مردان راه آگاه را
ترسم که چون آگه شوی گم کرده باشی راه را.
هوس بندگی پیرمغانست مرا
طمع خواجگی هر دو جهانست مرا.
گشته دل در کوی او رهبر مرا
تا چه آرد باز دل بر سر مرا.
مرا ز سروقدت بر جهانیان ناز است
غرور لازم مرغ بلندپرواز است .
صوفی بشرع میکند انکار میکشان
عذرش بنه که بیخبر از عرف دیگر است .
ما رستخیز در سر کوی تو دیده ایم
آنکو ندیده کوی تو در هول محشر است .
پیش از عمل چو طاعت و عصیان رقم زدند
بیهوده تهمت از چه بدیر و حرم زدند،
صورتگران صنع نبستند صورتت
صد بار تا نه دفتر معنی بهم زدند.
کفر و دینی بمیان نیست که اطوار وجود
مختلف از لقب گبر و مسلمان آمد،
کی بجمعیت خاطر گذارند نفسی
هر که آشفته از آن زلف پریشان آمد.
نتوان قطع نظر کردن از آن عارض و خط
سبزه زار است و بهار است تماشا دارد.
به هر راهی که میرفتیم بودش غایتی در پی
جز این دشت جنون الفت که پیدا نیست پایانش .
عجب که جان نسپردم ترا بروز وداع
دلی ز آهن و فولاد سختتر دارم .
میان آب از آتش نیندیشد کسی جز من
که در موج سرشکم ز آه آتشبار میترسم .
با سر زلف تو عهدیست قراری دارم
روزگاریست درین سلسله کاری دارم ،
ترک کویت بضرورت کنم از بیم رقیب
تا نگویی که بدل از تو غباری دارم .
بدام طره اش ای دل فغان و زاری کن
قرارگاه تو تیره است بیقراری کن ،
به احتیاط شبیخون غم ز من بشنو
بگرد قلعه ٔ دل نهر باده جاری کن .
کوته آن زلف سیه بهر چه ای ماه کنی
رشته ٔ جان خلایق ز چه کوتاه کنی ؟
ز لب برداشت لب زودم دریغا
ندارد در دهن شکر دوامی .
بهار آمد بزن دستی بکار ساغر ای ساقی
نماند عمر ترسم تا بهار دیگر ای ساقی .
این رباعی نیز ازوست :
باز آ که ز عشق سرفرازی بکنیم
با گردش چرخ سفله بازی بکنیم ،
سازیم زمانه ای بکام دل خویش
یکچند بیا زمانه سازی بکنیم .
-انتهی . و رجوع به مجمعالفصحاء شود.
همه مرغان چمن در قفسم جمع شوند
گر بدانندچو من ذوق گرفتاری را.
ای راهرو همراه شو مردان راه آگاه را
ترسم که چون آگه شوی گم کرده باشی راه را.
هوس بندگی پیرمغانست مرا
طمع خواجگی هر دو جهانست مرا.
گشته دل در کوی او رهبر مرا
تا چه آرد باز دل بر سر مرا.
مرا ز سروقدت بر جهانیان ناز است
غرور لازم مرغ بلندپرواز است .
صوفی بشرع میکند انکار میکشان
عذرش بنه که بیخبر از عرف دیگر است .
ما رستخیز در سر کوی تو دیده ایم
آنکو ندیده کوی تو در هول محشر است .
پیش از عمل چو طاعت و عصیان رقم زدند
بیهوده تهمت از چه بدیر و حرم زدند،
صورتگران صنع نبستند صورتت
صد بار تا نه دفتر معنی بهم زدند.
کفر و دینی بمیان نیست که اطوار وجود
مختلف از لقب گبر و مسلمان آمد،
کی بجمعیت خاطر گذارند نفسی
هر که آشفته از آن زلف پریشان آمد.
نتوان قطع نظر کردن از آن عارض و خط
سبزه زار است و بهار است تماشا دارد.
به هر راهی که میرفتیم بودش غایتی در پی
جز این دشت جنون الفت که پیدا نیست پایانش .
عجب که جان نسپردم ترا بروز وداع
دلی ز آهن و فولاد سختتر دارم .
میان آب از آتش نیندیشد کسی جز من
که در موج سرشکم ز آه آتشبار میترسم .
با سر زلف تو عهدیست قراری دارم
روزگاریست درین سلسله کاری دارم ،
ترک کویت بضرورت کنم از بیم رقیب
تا نگویی که بدل از تو غباری دارم .
بدام طره اش ای دل فغان و زاری کن
قرارگاه تو تیره است بیقراری کن ،
به احتیاط شبیخون غم ز من بشنو
بگرد قلعه ٔ دل نهر باده جاری کن .
کوته آن زلف سیه بهر چه ای ماه کنی
رشته ٔ جان خلایق ز چه کوتاه کنی ؟
ز لب برداشت لب زودم دریغا
ندارد در دهن شکر دوامی .
بهار آمد بزن دستی بکار ساغر ای ساقی
نماند عمر ترسم تا بهار دیگر ای ساقی .
این رباعی نیز ازوست :
باز آ که ز عشق سرفرازی بکنیم
با گردش چرخ سفله بازی بکنیم ،
سازیم زمانه ای بکام دل خویش
یکچند بیا زمانه سازی بکنیم .
-انتهی . و رجوع به مجمعالفصحاء شود.
