باده ٔ شبگیر
لغتنامه دهخدا
باده ٔ شبگیر. [ دَ / دِ ی ِ ش َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) بمعنی صبوحی . حافظ گوید :
عاشقی را که چنین باده ٔ شبگیر دهند
کافر عشق بود گر نبود باده پرست .
عاشقی را که چنین باده ٔ شبگیر دهند
کافر عشق بود گر نبود باده پرست .
(از آنندراج ).
