ترجمه مقاله

بشکردن

لغت‌نامه دهخدا

بشکردن . [ ب ِ ک َ دَ ] (مص ) بشکریدن . شکریدن . شکردن . شکار کردن . شکار افکندن :
جهانا ندانم چرا پروری
چو پرورده ٔ خویش را بشکری .

فردوسی .


بفرمود تا پیش دریا برند
مگر مرغ و ماهی ورا بشکرند.

فردوسی .


|| به مجاز از پای درآوردن . درهم شکستن :
شیر گوزن و غرم را نشکرد
چونانکه تو اعدات را بشکری .

دقیقی .


پدرت آنکه شیر ژیان بشکرد
بگردون گردان همی ننگرد.

فردوسی .


چو بسیار شدگفتها می خوریم
بمی جان اندوه را بشکریم .

فردوسی .


بزرگی بفرجام هم بگذرد
شکار است و مرگش همی بشکرد.

فردوسی .


کس از گردش آسمان نگذرد
وگر برزمین پیل را بشکرد.

فردوسی .


رمد شیر از او هر کجابگذرد
به یک زخم پیل ژیان بشکرد.

اسدی .


- آستین بشکردن ؛ کنایه از بر زدن . بالا زدن آستین :
آستین بشکرده ای برکشتنم
طبل خود در زیر دامن میزنی .

انوری .


و رجوع به شکردن شود.
ترجمه مقاله