بوسه گه
لغتنامه دهخدا
بوسه گه . [ س َ / س ِ گ َه ْ ] (اِ مرکب ) بوسه گاه . بوسگاه :
با چنان بوسه گه آنگاه زمین بوسه کنی
بر وزیری که امام است و امامی که وزیر.
بوسه گه آسمان نعل سمند تو باد
نورده آفتاب بخت بلند توباد.
ناقه ای کو پای بر یالش نهد
بوسه گه هم پای و هم یالش کنم .
رجوع به بوسه گاه شود.
با چنان بوسه گه آنگاه زمین بوسه کنی
بر وزیری که امام است و امامی که وزیر.
سوزنی .
بوسه گه آسمان نعل سمند تو باد
نورده آفتاب بخت بلند توباد.
خاقانی .
ناقه ای کو پای بر یالش نهد
بوسه گه هم پای و هم یالش کنم .
خاقانی .
رجوع به بوسه گاه شود.