تیره شب

تیره شب . [ رَ / رِ ش َ ](اِ مرکب ) شب تاریک . شب ظلمانی و سیاه :
چراغی است مر تیره شب را بسیچ
ببد تا توانی تو هرگز مپیچ .

فردوسی .

وگر گوسفندی برند از رمه
به تیره شب و روزگار دمه .

فردوسی .

دوبهره چو از تیره شب درگذشت
ز جوش سواران بجوشید دشت .

فردوسی .

من از رشک روی تو دیدن نیارم
به تیره شب اندر، مه آسمان را.

فرخی .

نور رایش تیره شب را روز نورانی کند
دود خشمش روز روشن را شب یلدا کند.

منوچهری .

تاریک شد از مهر دل افروزم روز
شد تیره شب از آه جگرسوزم روز.

منوچهری .

از هر نفسی تیره شبی در پیش است
از هر قدمی بی ادبی در پیش است .

خاقانی .

زبان تر کن بخوان این خشک لب را
بروز روشن آر این تیره شب را.

نظامی .

ترا تیره شب کی نماید دراز
که خسبی ز پهلو به پهلوی ناز.

سعدی (بوستان ).

در تیره شب هجر تو جانم به لب آمد
وقت است که همچون مه تابان بدرآیی .

حافظ.

مددی گر به چراغی نکند آتش طور
چاره ٔ تیره شب وادی ایمن چکنم .

حافظ.

چاره ٔ تیره شب هجر، دعای سحر است
دانم اما که سحر نیست شب هجران را.

یغما.

رجوع به تیره و دیگر ترکیبهای آن شود.