جان سپار
لغت‌نامه دهخدا
جان سپار. [ س ِ ] (نف مرکب ) جان سپارنده . جان دهنده . فدائی :
ای خسروی که ملک ترا جانسپار گشت
وز رنج گشت حاسد تو جانسپار تیغ.
رغبت از تو چو با یسار شود
از برای تو جانسپار شود.
من جانسپار مدح تو صورت نگار مدح تو
با آب کار مدح تو الفاظم ابکار آمده .
ور همی بیند چرا نبود دلیر
پشتدار و جانسپار و چشم سیر.
چه خوش باشد سری در پای یاری
به اخلاص و ارادت جان سپاران .
در آب و رنگ رخسارش چو جان دادیم خون خوردیم
چو نقشش دست داد اول رقم بر جان سپاران زد.
بپای دولت آوردت سپردت
سری کش تن ترانه جانسپارست .
ای خسروی که ملک ترا جانسپار گشت
وز رنج گشت حاسد تو جانسپار تیغ.
مسعودسعد.
رغبت از تو چو با یسار شود
از برای تو جانسپار شود.
سنایی .
من جانسپار مدح تو صورت نگار مدح تو
با آب کار مدح تو الفاظم ابکار آمده .
خاقانی .
ور همی بیند چرا نبود دلیر
پشتدار و جانسپار و چشم سیر.
مولوی .
چه خوش باشد سری در پای یاری
به اخلاص و ارادت جان سپاران .
سعدی .
در آب و رنگ رخسارش چو جان دادیم خون خوردیم
چو نقشش دست داد اول رقم بر جان سپاران زد.
حافظ.
بپای دولت آوردت سپردت
سری کش تن ترانه جانسپارست .
؟
