خنده ٔ خوشلغتنامه دهخداخنده ٔ خوش . [ خ َ دَ / دِ ی ِ خوَش ْ / خُش ْ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) خنده ٔ شیرین . خنده ٔ شکرین : خنده ٔ خوش زآن نزدی شکرش تا نبردآب صدف گوهرش .نظامی .
