شبان
لغت‌نامه دهخدا
شبان . [ ش َ ] (اِ) ج ِ شب . که شبها باشد، لیکن برخلاف قیاس . (برهان قاطع) :
همان دیدبان دار و هم پاسبان
نگهدار لشکر به روز و شبان .
همی راند چون باد لشکر به راه
به رخشنده روز و شبان سیاه .
و رجوع به شب شود.
همان دیدبان دار و هم پاسبان
نگهدار لشکر به روز و شبان .
فردوسی .
همی راند چون باد لشکر به راه
به رخشنده روز و شبان سیاه .
فردوسی .
و رجوع به شب شود.
