عذر نهادن
لغت‌نامه دهخدا
عذر نهادن . [ ع ُ ن ِ / ن َ دَ ] (مص مرکب ) اعتذار. عذر آوردن . بهانه آوردن : و عاملی به حضرت خویشتن استدعا کرد صد عذر نهاد. (کلیله و دمنه ). || عذر پذیرفتن . عذر خواستن . معذور داشتن :
صد عذر نهم گر بودش آزاری
این جور ترا چه عذر سازم باری .
نیکان عهد را به بدی کردن
عذری بنه که دسترس آن داری .
تا عذر زلیخا بنهد منکر عشاق
یوسف صفت از چهره برانداز نقابی .
هر که نامردم بود عذرش بنه
چون به چشمش در نیامد مردمی .
عذر سعدی ننهد هر که ترا نشناسد
حال دیوانه نداند که ندیده ست پری .
جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه
چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند.
صد عذر نهم گر بودش آزاری
این جور ترا چه عذر سازم باری .
مجیر بیلقانی .
نیکان عهد را به بدی کردن
عذری بنه که دسترس آن داری .
خاقانی .
تا عذر زلیخا بنهد منکر عشاق
یوسف صفت از چهره برانداز نقابی .
سعدی .
هر که نامردم بود عذرش بنه
چون به چشمش در نیامد مردمی .
سعدی .
عذر سعدی ننهد هر که ترا نشناسد
حال دیوانه نداند که ندیده ست پری .
سعدی .
جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه
چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند.
حافظ.
