مخرج
لغت‌نامه دهخدا
مخرج . [ م ُ رِ ] (ع ص ) بیرون برآورنده . (غیاث ). بیرون آورنده . (آنندراج ) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). بیرون کننده . (ناظم الاطباء).
- مخرج الضمیر ؛ کسی که از ضمیر و درون مردم اطلاع می دهد، و منجمی نیز به این صفت شهرت یافته است وی از ما فی الضمیر و آنچه که بر خاطر کسی خطور می کرد آگاهی می داد. (از تاریخ الحکما چ لیپزیک 335).
|| باج اداکننده . (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). اداکننده ٔ باج . (ناظم الاطباء). || شکارکننده ٔ شترمرغ ابلق . (آنندراج ) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). آن که شکار می کند شتر مرغ ابلق را. (ناظم الاطباء).
- مخرج الضمیر ؛ کسی که از ضمیر و درون مردم اطلاع می دهد، و منجمی نیز به این صفت شهرت یافته است وی از ما فی الضمیر و آنچه که بر خاطر کسی خطور می کرد آگاهی می داد. (از تاریخ الحکما چ لیپزیک 335).
|| باج اداکننده . (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). اداکننده ٔ باج . (ناظم الاطباء). || شکارکننده ٔ شترمرغ ابلق . (آنندراج ) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). آن که شکار می کند شتر مرغ ابلق را. (ناظم الاطباء).
