نکویی
لغت‌نامه دهخدا
نکویی .[ ن ِ ] (حامص ) نکو بودن . نیکویی . خوبی :
رای ملک خویش کن شاها که نیست
ملک را بی تو نکویی و براه .
رجوع به نکو شود. || زیبائی . حسن . خوشگلی . جمال . خوبروئی :
چو رویش به خوبی گل تازه نیست
نکوییش را حد و اندازه نیست .
تو گفتی تا قیامت زشت رویی
بر او ختم است و بر یوسف نکویی .
اگر پارسا باشد و خوش سخن
نظر در نکویی و زشتی مکن .
|| نیکی . نیکویی . خیر. بِرّ. احسان . کار خوب :
نکویی به هرجا چو آید به کار
نکویی کن و از بدی شرم دار.
کسی کو با تو نیکی کرد یک بار
همیشه آن نکویی یاد می دار.
رای ملک خویش کن شاها که نیست
ملک را بی تو نکویی و براه .
بوالمثل .
رجوع به نکو شود. || زیبائی . حسن . خوشگلی . جمال . خوبروئی :
چو رویش به خوبی گل تازه نیست
نکوییش را حد و اندازه نیست .
شمسی (یوسف و زلیخا).
تو گفتی تا قیامت زشت رویی
بر او ختم است و بر یوسف نکویی .
سعدی .
اگر پارسا باشد و خوش سخن
نظر در نکویی و زشتی مکن .
سعدی .
|| نیکی . نیکویی . خیر. بِرّ. احسان . کار خوب :
نکویی به هرجا چو آید به کار
نکویی کن و از بدی شرم دار.
فردوسی .
کسی کو با تو نیکی کرد یک بار
همیشه آن نکویی یاد می دار.
ناصرخسرو.
