گریغ

گریغ. [ گ ُ ] (اِ) پهلوی «ویرک » (طرد، نفی بلد) ایرانی باستان ، ظاهراً وی - ریکا (و رجوع شود به گریختن = پهلوی ویرختن و رجوع شود به گریز. (حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ). گریز است که از گریختن باشد. (برهان ) (آنندراج ) :
نیاز باز همی پرورد ورا دهقان
چو شد رسیده نیابد ز تیغ تیزگریغ.

شهید.

نترسید از نیزه و تیر و تیغ
که از بخش ما نیست روی گریغ.

دقیقی .

گرفت از گرامی نبرده گریغ
که زور کیان دید و برنده تیغ.

دقیقی .

کس از حکم یزدان نیارد گریغ
اگر چه بپرد برآید به میغ.

فردوسی .

زمانی همی بود در چنگ تیغ
نبد جای پیکار و راه گریغ.

فردوسی .

همی شدند به بیچارگی هزیمتیان
شکسته پشت و گرفته گریغ را هنجار.

عنصری .

از غم تو به دل گریغش نیست
هرچه دارد ز تو دریغش نیست .

عنصری .

یلی شد که جستی ز تیغش گریغ
به دریا درون موج و بر باد میغ.

اسدی .

سر و ترکش انداخت از تن به تیغ
گرفتند ازو خیل دیگر گریغ.

اسدی .

هوا گشت از گرد چون تیره میغ
که گم گشت برخیل راه گریغ.

اسدی .

مرد را گلشن است سایه ٔ تیغ
ورنه گیرد چو خیره راه گریغ.

سنایی .

رنگ را اندر کمرها تنگ شد جای گریغ
ماغ را اندر شمرها سرد شد جای شناه .

انوری .

چو لشکرکش افتاده گشتی بتیغ
گرفتندی از بیم لشکر گریغ.

نظامی .

رجوع به گریز شود.