آباد کردن

آباد کردن . [ ک َ دَ ] (مص مرکب ) عمارت . عمران :
به گرد اندرش روستاها بساخت
چو آباد کردش کهان را نشاخت .

فردوسی .

وز آن پس جهان یکسرآباد کرد
همه روی گیتی پر از داد کرد.

فردوسی .

ز هوشنگ ماند این سده یادگار
بسی باد چون او دگر شهریار
کز آباد کردن جهان شاد کرد
جهانی بنیکی از او یاد کرد.

فردوسی .

از آن رفته نام آوران یادکرد
بداد و دهش گیتی آباد کرد.

فردوسی .

صد خانه اگر بطاعت آباد کنی
زآن به نبود که خاطری شاد کنی .

علأالدوله ٔ سمنانی .