آب راهه
لغتنامه دهخدا
آب راهه . [ هََ / هَِ ] (اِ مرکب ) هر جا که آب در آن گذرد از رود و جوی و مسیل و مانند آن . گذرگاه سیل . (فرهنگستان زمین شناسی ) :
خاک خور، گو پس از این روح طبیعی تا من
آب راهه ش ز گذرگاه جگر بربندم .
|| راه آب . مجری . آوره . آب راه . فرخور. || نهری یا رودی که در نهر یا رود دیگر ریزد. رافد. رافده .
خاک خور، گو پس از این روح طبیعی تا من
آب راهه ش ز گذرگاه جگر بربندم .
سیف اسفرنگ .
|| راه آب . مجری . آوره . آب راه . فرخور. || نهری یا رودی که در نهر یا رود دیگر ریزد. رافد. رافده .