آذرپرست
لغتنامه دهخدا
آذرپرست . [ ذَ پ َ رَ ] (نف مرکب ) آتش پرست . عابدالنار. گبر :
چو پیروزی شاهتان بشنوید
گزیتی به آذرپرستان دهید.
بر آن شهرها تازیان راست دست
که نه شاه ماند نه آذرپرست .
موبد آذرپرستان را دل من قبله شد
زآنکه عشقش در دل من آذر برزین نهاد.
بگفتا نگیرم طریقی بدست
که نشنیدم از پیر آذرپرست .
چو پیروزی شاهتان بشنوید
گزیتی به آذرپرستان دهید.
فردوسی .
بر آن شهرها تازیان راست دست
که نه شاه ماند نه آذرپرست .
فردوسی .
موبد آذرپرستان را دل من قبله شد
زآنکه عشقش در دل من آذر برزین نهاد.
معزّی .
بگفتا نگیرم طریقی بدست
که نشنیدم از پیر آذرپرست .
سعدی .