آسغده
لغت‌نامه دهخدا
آسغده . [ س َ دَ / دِ ] (ن مف ) ساخته . آماده . سیجیده . بسیجیده :
همی بایدْت رفت و راه دور است
بسغده دار یکسر شغلها را.
نشاید درون نابسغده شدن
نباید که نَتْوانْش بازآمدن .
که من مقدمه ٔ خویش را فرستادم
بدانکه آمدنم را بسغده باشد کار.
چو آمد سوی کاخ فغفور چین
ابا این بسغده دلیران کین .
جائی که جنگ باشد پذرفته ایم صلح
وآنجا که صلح باشد آسغده ایم جنگ .
|| گردآمده . فراهم شده :
تن و جان چو هر دو فرودآمدند
بیک جای هر دو بسغده شدند.
همی بایدْت رفت و راه دور است
بسغده دار یکسر شغلها را.
رودکی .
نشاید درون نابسغده شدن
نباید که نَتْوانْش بازآمدن .
ابوشکور.
که من مقدمه ٔ خویش را فرستادم
بدانکه آمدنم را بسغده باشد کار.
عنصری .
چو آمد سوی کاخ فغفور چین
ابا این بسغده دلیران کین .
اسدی .
جائی که جنگ باشد پذرفته ایم صلح
وآنجا که صلح باشد آسغده ایم جنگ .
سوزنی .
|| گردآمده . فراهم شده :
تن و جان چو هر دو فرودآمدند
بیک جای هر دو بسغده شدند.
ابوشکور.
