آغنده

آغنده . [ غ َ دَ / دِ ] (ن مف ) آکنده :
دل ز مهر جهانیان کنده
وآنگه از مهر دوست آغنده .

امیرخسرو.

- دل آغنده ؛ غمین . غمگن . حزین .
- || مصمم . جازم :
فرنگیس با رنج دیده پسر
بخواب اندر آورده بودند سر
ز پیمودن راه و رنج شبان
مر آن هر دو را گیو بد پاسبان
زره در بر و بر سرش نیز ترگ
دل آغنده و تن نهاده بمرگ .

فردوسی .