آفرازه
لغت‌نامه دهخدا
آفرازه . [ زَ / زِ ] (اِ) شعله . زبانه . لهب :
کنم ز آتش طبع تو آفرازه بلند
ز آفرین تو گر باشد آفروزه ٔ من .
خلیل وار بتان بشکند که نندیشد
زآفرازه ٔ نمرود منجنیق انداز.
گشت ز انگشت آفرازه ٔ دوزخ
نیمه تن او کباب و نیمه مهرّا.
نرم گشته به لوس و لابه ٔ من
گرم گشته به آفرازه ٔ من .
کنم ز آتش طبع تو آفرازه بلند
ز آفرین تو گر باشد آفروزه ٔ من .
سوزنی .
خلیل وار بتان بشکند که نندیشد
زآفرازه ٔ نمرود منجنیق انداز.
سوزنی .
گشت ز انگشت آفرازه ٔ دوزخ
نیمه تن او کباب و نیمه مهرّا.
سوزنی .
نرم گشته به لوس و لابه ٔ من
گرم گشته به آفرازه ٔ من .
سوزنی .
