آکل
لغتنامه دهخدا
آکل . [ ک ِ ] (ع ص ، اِ) خورنده . ج ، آکلین :
زآنکه تو هم لقمه ای هم لقمه خوار
آکل و مأکولی ای جان هوش دار.
- امثال :
دنیا آکل و مأکول است .
|| مَلِک . سلطان . پادشاه .
زآنکه تو هم لقمه ای هم لقمه خوار
آکل و مأکولی ای جان هوش دار.
مولوی .
- امثال :
دنیا آکل و مأکول است .
|| مَلِک . سلطان . پادشاه .
