ابحلغتنامه دهخداابح . [ اَ ب َح ح ] (ع ص ، اِ) آنکه در آواز بح بح کند. مرد گلوگرفته ٔ گران آواز. || دینار. || فربه . || چوب سطبر. || تیر قمار.