ابن عربی

ابن عربی . [ اِ ن ُ ع َ رَ ] (اِخ )ابوبکر محیی الدین محمدبن علی حاتمی طائی اندلسی . یکی از اعاظم حکمای صوفیه . مولد او در سال 560 هَ .ق .بمرسیه . در هشت سالگی با کسان خویش باشبیلیه رفته و مقدمات علم در آنجا فراگرفته و سپس نزد دانشمندان بزرگ محل مانند ابن بشکوال و جز او به تکمیل معلومات خود پرداخته و به سال 590 بتونس و در 598 بمشرق سفر کرده و بدانجا متوطن شده و در همین سال توفیق زیارت خانه ٔ خدا یافته و دو بار یکی بسنه ٔ 601 و دیگری در 608 به بغداد مسافرت و مدتی کوتاه در آنجا بوده و در سال 611 نوبت دوم حج گذارده و سال بعد بحلب و پس از آن بموصل و آسیةالصغری شده و در همه جا سلاطین و امراء عصر مقدم او را عزیز داشته و رواتب و صلات بدو داده اند و او بفقرا بخشیده است . و در دمشق به سال 638 درگذشته است . قبر او در دامنه ٔ جبل قاسیون هم اکنون برجا و مشهور است . چندی ارباب تعصب آنجا را مزبله کردند وچون سلطان سلیم عثمانی شام را بگشود امر بتنظیف و تعمیر آن کرد. لقب شیخ بمغرب ابن سراقه و در مشرق به الشیخ الاکبر معروف است . محیی الدین را کتب بسیاری است نزدیک دویست جلد که هنوز یکی از مراجع اصحاب طریقت ودانشمندان دیگر است ، از آنجمله : کتاب فتوحات مکیه . کتاب فصوص الحکم . کتاب تاج الرسائل و منهاج الوسائل . کتاب العظمة. کتاب السبعه . کتاب حلیةالابدال . کتاب محاضرات الابرار. کتاب التدبیرات الالهیه . کتاب مفاتیح الغیب . کتاب التجلیات . کتاب الخلوه . کتاب المدخل الی معرفةالاسماء. کتاب النقباء. کتاب عقیدة اهل السنة. کتاب المقنع فی ایضاح السهل الممتنع. کتاب الهویة و الاحدیه . کتاب الاتحادالعشقی . کتاب الجلاله . کتاب الازل . کتاب عنقاء مغرب . کتاب ختم الاولیاء. کتاب شمس المغرب . کتاب الشواهد. کتاب مناصحةالنفس . کتاب الیقین . مشکوةالانوار فیما روی عن اﷲ عز و جل من الاخبار. کتاب الاجوبه . قاموسی در اصطلاحات تصوف . الامرالمحکم . تحفةالسَّفَرة الی حضرةالبرره . مجموع الرسائل الالهیه و جز آن . و بعض کتب را نیز بغلط بدو نسبت کرده اند از قبیل تفسیر قرآن که از عبدالرزاق کاشی است . ابن عربی را اشعاری صوفیانه نیز بوده که گرد کرده و بطبع رسانده اند. فقها و علمای ظاهر چه در زمان او و چه پس از او همیشه ابن عربی را بمذهب حلول و اتحاد متهم کرده اند و نیز عقیده ٔ او بوحدت وجود و دعاوی او در مکاشفات غریبه اهل شرع را برخلاف او برانگیخته است و با اینهمه بعض از علما و فقهای عصراو و جز آن عصر مانند عبدالرزاق کاشی و سیوطی و فیروزآبادی در تعدیل و تزکیه و تصحیح عقاید او کوشیده اند. رجوع به جزء اخیر ترجمه ٔ ابن العربی ابوبکر شود.