ابن فرحون

ابن فرحون . [ اِ ن ُ ف َ ] (اِخ ) ابراهیم بن علی بن ابی القاسم بن محمدبن فرحون یعمری . فقیه و مورخ مالکی . اصل خاندان او از قریه ٔ اُیان از اعمال جیان اندلس است و مولد او بشهر مدینه بوده است . اساتید او گذشته از پدر و عم ، ابومحمد شرف الدین اسنوی و جمال الدین دمنهوری و محمدبن عرفه است . در 792 هَ .ق .بزیارت خانه و از آنجا به مصر رفته و همان سال سفری به دمشق کرده و در 793 بمقام قضای شهر مدینه منصوب شده است . او مردی پارسا بوده و بیشتر بتلاوت قرآن و ادعیه وقت می گذاشته است . وفات او به سال 799 بوده است . او راست : تبصرةالحکام فی اصول الاقضیة. مناهج الاحکام در فقه مالکی . الدیباج المذهب فی معرفة اعیان علماءالمذهب که آنرا طبقات المالکیه و طبقات علماءالعرب نیز نامند و در آن شرح حال 630 تن از فقهای مالکی آمده است ودر فاس و هم قاهره به طبع رسیده است . دررالغواص فی محاضرةالخواص در مشکلات فقه مالکی . تسهیل المهمات فی شرح جامعالامهات و آن شرح کتاب ابن حاجب است در فقه .