ابن المدینهلغتنامه دهخداابن المدینه . [ اِ نُل ْ م َ ن َ ] (ع ص مرکب ، اِ مرکب ) دانای حقیقت کار و کنه آن . (منتهی الارب ): انا ابن مدینتها. || دلیل . هادی . (منتهی الارب ). رهنما. بَلد. || کنیززاده .
